Сёння шмат людзей робяць так, як жадаюць іншыя. Мы пастаянна бяжым за модай, нават апранаемся так, як подабаецца іншым, а не нам. А навошта? На гэта пытанне проста адказаць: усе мы залежым адно ад аднаго, залежым ад чужых меркаванняй і поглядайў нам усім патрэбна быць падобным адзін на аднаго. Ніводны чалавек не можа існаваць без гэтага. Усе мы аднолькава чапляемся за іншых і жадаем, каб нас заўважылі. Але ці можам мы назваць гэта славай? Думаю, што не. Я лічу, што слава — гэта такія адносіны паміж людзьмі, дзе адзін чалавек падае прыклад іншым. Многія жадаюць гэтага, але гэта зусім нам не патрэбна. Сёння ўсе мы можам жыць сваім жыццем, нягледзячы на погляды іншых. Мне здаецца, што так і трэба жыць. У кожнага толькі адно жыцце, і яго трэба пражыць так, як падабаецца менавіта табе. Чалавеку патрэбна не слава, чалавеку патрэбна свабода ад меркаванняў іншых. Толькі тады мы пачнем жыць сапраўдным жыццём.
Рака цякла ціха і спакойна. Была яна вельмі доўгай і старой. Цякла яна праз палі, лясы і аднойчы сустрэлася з гарой. Стала рэчка перад гарой і не можа цеч далей. І стала яна вымаваць у гары сябе дарогу каб цеч далей. Алеж гара не паддаецца. Гара гэта вельмі старая, ў ёй золата і срэбра захоўваецца і не можа рака размыць яго. І тагда каля гары сабралося вельмі многа вады. Выйшла рачулка з сваіх берагоў і абагнала гору