Белым кілімком сцелецца снег на цёмную бруд і сухую траву. Неба стала змрочней ад цяжкіх аблокаў і ўсё стала як у чорна-белым кіно. На вуліцы ціха. Часам можна пачуць крокі чалавека па толькі што на платную форму навучання ў снезе. Лужыны ад нядаўняга дажджу сталі пакрывацца тонкім пластом лёду, паказваючы на сабе прыгожыя ўзоры. Пах надыходзячы зімы ўжо добра быў чутны. У апошні дзень восені добра сядзець ля акна з гарачым гарбатай і любавацца, як Восень саступае месца Зімы, і цяпер мы яе ўбачым толькі праз год.
1) Найбольшай карай для паэта з’яўляецца немата, на якую ён бывае несправядліва асуджаны. 2) Богша спадзяваўся, што натрапіцца патрэбная сцежка, і шыбаваў напрасткі. 3) Сырыя вятры доўгай восені, якія заўсёды надакучліва шумелі ў голлі бярозы і секлі мне ў твар кроплямі дажджу, сёння эамоўклі. 4) У густым змроку хаваліся станцыйныя пуці, на якіх дзе-нідзе паблісквалі стрэлачныя ліхтары. 5) Свіцязь купае сонца ў сваёй купелі, узіраецца, усміхаючыся, у вячыстыя карункі дрэў, якія шырокім, багата вышытым поясам атуляюць яго, лашчацца да яго.
