БЕЛ.ЛІТ. 9 КЛАСС."НЕПАЎТОРНАЯ ВЯСНА" (І.ШАМЯКІН) 8.У чым актуальнасць твора для сучаснай моладзі? (это тип про МАПАЛЬНА-ЭТЫЧНАЯ ПРАБЛЕМАТЫКА АПОВЕСЦІ, ЛІРЫЧНЫ ХАРАКТАР АЎТАРСКАГА ПІСЬМА)
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
Дзень быў сонечны. Надвор'е было выдатнае. Мы з сябрам вырашылі пакатацца на веласiпедах на нашай любімай паляне. Раптам на палянцы мы ўбачылі зайца. Вырашылі яго дагнаць. Я пабег за ім, але спатыкнуўся і ўпаў у лужыну. Нас гэта не спыніла, і мы працягвалі за ім бегчы. Потым мой сябар таксама зваліўся ў лужыну. Мы былі падобныя на маленькіх свінак, якія любяць купацца. Мы так разгуляліся, што забыліся аб нашым пухнатым аднаго. Нагуляўшыся, мы паехалі дадому. Потым мы яшчэ доўга ўспаміналі аб тым, як ганяліся за зайцам на нашай паляне
