Мова выступае як фактар аб’яднання нацыi, праз яе кожны чалавек усведамляе сваю далучанасць да народа. Гэта этнічная функцыя мовы. Акрамя таго, мова выконвае такiя функцыi, як камунiкатыўная, пазнавальная, намiнатыўная, экспрэсiўная, эстэтычная i iнш.
Камунiкатыўная ― гэта функцыя зносiн, узаемапаразумення памiж людзьмi. Пазнавальная функцыя мовы праяўляецца ў тым, што веды, вопыт чалавецтва фiксуюцца, назапашваюцца i абагульняюцца з дапамогай мовы. Адлюстраванне свядомасцю чалавека рэчаiснасцi ў адзiнках мовы – словах – указвае на намiнатыўную функцыю мовы, функцыю называння. Выражаючы пачуццi чалавека, мова выконвае экспрэсiўную функцыю. Эстэтычная функцыя рэалiзуецца ў лепшых узорах выкарыстання мовы ― у мастацкай прозе, паэзii, красамоўстве.
Мова I маўленне Мова i маўленне складаюць адзiнае цэлае, яны суадносяцца як агульнае i прыватнае (канкрэтнае).
снавання мовы з’яўляецца маўленне. Маўленне ― гэта вуснае i пiсьмовае валоданне мовай; моўная дзейнасць. Неабходна размяжоўваць паняццi мовы i маўлення.
Мова ― гэта сукупнасць адзiнак (гукаў, слоў, сказаў i iнш.) i правiл iх ужывання. Мова ― сiстэма, якая мае некалькi ўзроўняў: фанетычны, марфалагiчны, лексiчны, сiнтаксiчны i iнш.
Маўленне ― гэта выкарыстанне моўных адзiнак у працэсе зносiн. Маўленне мае вусную i пiсьмовую формы. Пры вусным маўленнi значнае месца адводзiцца тэмпу, тону, мелодыцы голасу, паўзам, лагiчнаму нацiску. Важную ролю адыгрываюць жэсты i мiмiка. Вуснаму маўленню ўласцiвы высокi ўзровень эмацыянальнасцi. Да асаблiвасцей пiсьмовага маўлення адносяцца максiмальна ўзбагачаны слоўнiк, пераважна за кошт адцягненых паняццяў, i ўскладнены сiнтаксiс.
Пры маўленні адбываецца адбор і выкарыстанне моўных сродкаў, у выніку чаго з’яўляецца звязнае выказванне ― тэкст (ад лац. textum ‘тканiна, спалучэнне, спляценне’). Галоўныя адзнакі тэксту ― гэта цэльнасць і закончанасць. Тэкст заўсёды мае адну галоўную тэму.
Адрознiваюць такiя тыпы тэкстаў, цi маўлення, як апiсанне, апавяданне, разважанне.
З мэтай характарыстыкi прадметаў, з’яў, асобы ўжываецца апiсанне. Адметнай прыметай гэтага тыпу маўлення з’яўляецца вялiкая колькасць назоўнiкаў i прыметнiкаў, радзей ужываюцца дзеясловы, якiя, як правiла, аднолькавай формы i маюць значэнне знаходжання, iснавання. Апiсанне назiраецца ў тэкстах навуковай, мастацкай, афiцыйна-справавой лiтаратуры. “Класічная” схема пабудовы тэксту тыпу апісання ўключае наступныя элементы: 1) агульнае ўражанне, 2) асобныя прыметы, уласцівасці, 3) вывад.
Тэксты тыпу апавядання маюць пэўны сюжэт, у апавяданні разгортваецца дзеянне, адбываюцца падзеі, таму сэнсавы акцэнт тут у значнай ступені прыпадае на дзеясловы.
Разважанне ― тып тэксту, у якiм гаворыцца аб прычынах падзей, дзеянняў, прымет, з’яў. Для разважання найбольш характэрна лагiчнасць i аргументаванасць. Яно пашырана ў навуковых i публiцыстычных тэкстах. Разважанне звычайна будуецца па наступнай схеме: 1) тэзіс, 2) доказы, аргументы, 3) вывады.
Асноўныя функцыі мовы ўласцівы і ўсім тыпам маўлення, але ў маўленні камунікатыўная функцыя выступае на першы план.
Сёння на уроку мы закончылi вывучэнне аповесцi Васiля Быкава «Жураўлiны крык» . Гэтая аповесць, як i iншыя творы Быкава, што я прачытаў, — пра вайну. Апiсання ваенных дзеянняў у творы не шмат, больш старонак адведзена апiсанню настрою i стану герояў, iх успамiнам i перажыванням. З усiх салдат, якiя засталiся на пераездзе затрымлiваць ворага, мне найбольш спадабаўся Свiст. Вясёлы i знаходлiвы, Вiцька дапамагаў воiнам забыцца пра тое, што iх, магчыма, чакае смерць. Яго жарты падымалi ў салдат настрой. Вiцька Свiст сам вельмi шчодры чалавек i не любiць скупых. Гэтая рыса яго характару вельмi добра раскрываецца ў эпiзодзе з салам Пшанiчнага. iншы на яго месцы мог бы дамовiцца з Пшанiчным i цiхенька з'есцi сала толькi ўдваiх. Але Вiцька так нiколi не зрабiў бы. Ён добра разумее, што ўсе воiны галодныя. Таму, забраўшы падманам сала ў Пшанiчнага, Вiцька прапануе зварыць кашу на ўсiх. Вядома, не вельмi добра, што ён гэта зрабiў падманам, але ў дадзенай сiтуацыi iннiага выйсця не было. Мiнулае Свiста дае нам зразумець, што ў гэтага хлопца ў жыццi не ўсё было гладка. Ён быў уцягнуты ў нячыстую справу: абкрадванне дзяржавы. За гэта Свiсту давя лося нават пасядзець у турме. Але сваю памылку Вiцька зразумеў сам i хутка выправiў яе. Калi пачалася вайна, Свiст разам з iншымi воiнамi апынуўся на фронце. А ў хуткiм часе — i на пераездзе. Калi з'явiлiся немцы i стала зразумела, што прыйдзецца загiнуць, Свiст нi на хвiлiну не падумаў пра здраду. Ён смела i ад важна змагаўся да канца, падтрымлiваў дух астатнiх. Васiль Быкаў ставiць перад сваiмi героямi праблему выбару: або здрадзiць Радзiме, або стаць яе абаронцам. Вiцька Свiст выпрабаванне вытрымаў, нягледзячы на крымiнальнае мiнулае i памылкi ў жыццi. Дачытаўшы твор, я на нейкi момант уявiў сябе героем гэтай аповесцi — i зрабiлася страшна. Як павёў бы сябе ў дадзеных абставiнах я, цi прайшоў бы выпрабаванне на мужнасць? Спадзяюся, што прайшоў бы, але хто ведае...
Мова выступае як фактар аб’яднання нацыi, праз яе кожны чалавек усведамляе сваю далучанасць да народа. Гэта этнічная функцыя мовы. Акрамя таго, мова выконвае такiя функцыi, як камунiкатыўная, пазнавальная, намiнатыўная, экспрэсiўная, эстэтычная i iнш.
Камунiкатыўная ― гэта функцыя зносiн, узаемапаразумення памiж людзьмi. Пазнавальная функцыя мовы праяўляецца ў тым, што веды, вопыт чалавецтва фiксуюцца, назапашваюцца i абагульняюцца з дапамогай мовы. Адлюстраванне свядомасцю чалавека рэчаiснасцi ў адзiнках мовы – словах – указвае на намiнатыўную функцыю мовы, функцыю называння. Выражаючы пачуццi чалавека, мова выконвае экспрэсiўную функцыю. Эстэтычная функцыя рэалiзуецца ў лепшых узорах выкарыстання мовы ― у мастацкай прозе, паэзii, красамоўстве.
Мова I маўленне
Мова i маўленне складаюць адзiнае цэлае, яны суадносяцца як агульнае i прыватнае (канкрэтнае).
снавання мовы з’яўляецца маўленне. Маўленне ― гэта вуснае i пiсьмовае валоданне мовай; моўная дзейнасць. Неабходна размяжоўваць паняццi мовы i маўлення.
Мова ― гэта сукупнасць адзiнак (гукаў, слоў, сказаў i iнш.) i правiл iх ужывання. Мова ― сiстэма, якая мае некалькi ўзроўняў: фанетычны, марфалагiчны, лексiчны, сiнтаксiчны i iнш.
Маўленне ― гэта выкарыстанне моўных адзiнак у працэсе зносiн. Маўленне мае вусную i пiсьмовую формы. Пры вусным маўленнi значнае месца адводзiцца тэмпу, тону, мелодыцы голасу, паўзам, лагiчнаму нацiску. Важную ролю адыгрываюць жэсты i мiмiка. Вуснаму маўленню ўласцiвы высокi ўзровень эмацыянальнасцi. Да асаблiвасцей пiсьмовага маўлення адносяцца максiмальна ўзбагачаны слоўнiк, пераважна за кошт адцягненых паняццяў, i ўскладнены сiнтаксiс.
Пры маўленні адбываецца адбор і выкарыстанне моўных сродкаў, у выніку чаго з’яўляецца звязнае выказванне ― тэкст (ад лац. textum ‘тканiна, спалучэнне, спляценне’). Галоўныя адзнакі тэксту ― гэта цэльнасць і закончанасць. Тэкст заўсёды мае адну галоўную тэму.
Адрознiваюць такiя тыпы тэкстаў, цi маўлення, як апiсанне, апавяданне, разважанне.
З мэтай характарыстыкi прадметаў, з’яў, асобы ўжываецца апiсанне. Адметнай прыметай гэтага тыпу маўлення з’яўляецца вялiкая колькасць назоўнiкаў i прыметнiкаў, радзей ужываюцца дзеясловы, якiя, як правiла, аднолькавай формы i маюць значэнне знаходжання, iснавання. Апiсанне назiраецца ў тэкстах навуковай, мастацкай, афiцыйна-справавой лiтаратуры. “Класічная” схема пабудовы тэксту тыпу апісання ўключае наступныя элементы: 1) агульнае ўражанне, 2) асобныя прыметы, уласцівасці, 3) вывад.
Тэксты тыпу апавядання маюць пэўны сюжэт, у апавяданні разгортваецца дзеянне, адбываюцца падзеі, таму сэнсавы акцэнт тут у значнай ступені прыпадае на дзеясловы.
Разважанне ― тып тэксту, у якiм гаворыцца аб прычынах падзей, дзеянняў, прымет, з’яў. Для разважання найбольш характэрна лагiчнасць i аргументаванасць. Яно пашырана ў навуковых i публiцыстычных тэкстах. Разважанне звычайна будуецца па наступнай схеме: 1) тэзіс, 2) доказы, аргументы, 3) вывады.
Асноўныя функцыі мовы ўласцівы і ўсім тыпам маўлення, але ў маўленні камунікатыўная функцыя выступае на першы план.
Следующая >< Предыдущая