Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
Сачыненне-апісанне восеньскага лесу Восенню дрэвы ў лесе рыхтуюць сабе сапраўды святочны, маляўнічае адзенне. Яны быццам ўрачыста праводзяць лета. Ярка-жоўты, цытрынавы, барвовы, вішнёвы - якія толькі колеру не цешаць вока таго, хто ідзе лесам восенню. А некаторыя дрэвы і кусты доўга-доўга застаюцца проста зялёнымі, быццам яны вырашылі падоўжыць лета і ігнараваць восень. Мы з бацькамі таксама пабывалі ў восеньскім лесе, каб адпачыць, пагутарыць з прыродай, а таксама паглядзець, ці ёсць ужо грыбы. Свяціла яркае сонейка. Здавалася, што суха, але незадоўга да гэтага прайшоў восеньскі дожджык. Таму апалае лісце пад нагамі ўвабрала ўсю ваду. Я разварушыў яго, а яно мокрае, ніткі. Такім вільготным асяроддзі добра растуць грыбы: масляты, апенькі, сыраежкі, баравікі, лісічкі, грузды. Аказалася, што мы прыехалі занадта рана: грыбы не паспелі яшчэ прадзяўбуцца пасля дажджу. Аднак мы збіралі іншыя дзікія дары прыроды: лясныя арэхі і ярка-чырвоную шыпшыннік. Яна расце ў лесе на палянках. Зімой мы будзем піць карысны і смачны чай з шыпшынніка. На паляне, дзе мы адпачывалі, грэла сонца. Але ў гушчы ўжо па-асенняму халаднавата. Ужо прыціхлі птушкі схаваліся казюлькі. Я бачыў толькі дзікіх вос, якія елі пераспелыя гнілыя дзікія грушы, што валяліся ў траве. Адкуль толькі ўзяліся гэтыя восы? Мабыць, у іх у лесе гняздо. А яшчэ надакучлівыя павукі запляла павуціннем усе праходы ў лесе. Яны лёталі на сваіх тонкіх павуцінках, якія раз-пораз прыставалі да майго твару. Хутка пойдуць зацяжныя дажджы, агаляючы галіны дрэў. Тым больш хочацца цяпер атрымліваць асалоду ад добрай восеньскай надвор'ем і прыгажосцю рознакаляровага лесу.
