Аднойчы у летнi цёплы дзень дзяучынка Алеся гуляла на квяцiстым лузе.
Там яна убачыла Бусла, Васiлька i Лянка. Яны моцна спрачалiся мiж сабою. Алеся спалохалася, таму што пачула сварку памiж iмi.
Бусел, Васiлёк i Лянок спрачалiся, хто з iх самы лепшы i прыгажэйшы на лузе. Першым выступiу напышлiвы Васiлёк, што ён самы лепшы i прыгожы. У спэчку уступiу ганарлiвы Лянок, што усё ж ён самы лепшы i прыгожы. Бусел таксама даказвау, што ён самы прыгожы i самы лепшы на лузе. Бусел казау, што у яго прыгожы доугi дзюбу, стройныя ногi, вялiкiя прыгожыя крылы, а самае галоунае – ён умее лётаць. Бо нi Васiлёк, нi Лянок лётаць не умеюць. Усе уважлiва выслухалi доказы Бусла i задумалiся.
Алеся усё гэта чула i вырашыла прыпынiць спрэчку. Яна ласкава i спакойна казала iм: «Усе вы прыгожыя i блiзкiя нам. Мы вамi усiмi шануем. Вы усе сваiм хараством упрыгожваеце наш луг. Бо так прыемна глядзець, калi на лузе важна ходзiць выдатны Бусел, растуць, квiтнеюць i смачна пахнуць прыгожыя кветкi»
Он течет с водой между лугами