Лявон - глава сям'і Зяблікаў. Ён да апошняга змагаўся за сваю хату і сваю зямлю. Успамінаў, як яны з яго бацькам разам будавалі гэту хату, як на гэтай зямлі жылі яшчэ яго дзед і прадзед. Лявон лічыў, што чалавек, як дрэва, не можа жыць без сваёй зямлі. Ён доўга судзіўся з панічам, продаў амаль усю гаспадарку, каб наняць адваката, але ўсё роўна праіграў суд. З гора Лявон павесіўся.
Данілка - чатырнаццацігадовы хлопчык. Ён марыў, што калі ў яго будзе новая скрыпка (бо старую зламаў бацька), то ён пойдзе па свеце і будзе іграць на сваёй скрыпачцы. Але ён хацеў іграць толькі сумныя мелодыі, каб данесці да іншых людзей трагедыю іх сям'і.
Мы усе абязаны сваим жыццем героям, якия баранили нас 4 гады. Гэтыя людзи шмат усяго зрабили для пабеды, чаго тольки яны не бачыли. И прайши нават праз усе. У них не было вады, яды, и, нават, медыцынских прыборай, каб дапамагчы раненым у цяжкай битве з врагом. Не кожны адважыуся пайци по гэтаму цяжкаму пуци... Шмат чалавек загинула у тых страшных битвах... многия не звярнулися дадому, згинула шмат дзяцей. Каб не забыць их вялики подвиг, как не забыць тых страшный часоу, как такого больш николи не здарылась, трэба памятаць и паважаць тых вяликих герояу...