«Хто ў класе дзяжурны?» - запытаўся Віктар Сяргеевіч.
Віктар Сяргеевіч запытаўся, хто ў класе дзяжурны.
Маці сказала: “Дзеці! Ідзіце мыць рукі і садзіцца вячэраць!”
Маці сказала дзецям, каб яны мылі рукі і садзіліся вячэраць
“Калі ласка, татачка, вазьмі мяне з сабой у падарожжа!” – папрасіўся Мішка.
Мішка папрасіўся у таты, каб ён узяў яго з сабой у падарожжа.
“Мы не паспеем на цягнік, калі будзем так доўга апранацца” – папярэдзіў тата.
Тата папярэдзіў, што мы не паспеем на цягнік, калі будзем так доўга апранацца.
“Паважаныя пасажыры, не забывайце свае рэчы!” – сказала правадніца.
Правадніца сказала, каб пасажыры не забывалі свае рэчы.
Анатоль Вярцінскі, сучасны беларускі паэт, - майстар філасофскай паэзіі. У сваіх вершах ён звяртаецца да агульначалавечых праблем. Меня зацікавіў яго твор "Жыццё даецца, каб жыццё тварыць". Аўтар хоча сказаць нам, што значыць жыць. Не проста існаваць, а іменна жыць. Любоў, дабрыня, клопаты - усё гэта суправаджае дзіця, якое толькі нарадзілася, і калі яно вырасце, то будзе павінна жыццёвую "ніць віць і далей - любоўю, справай дзейнай ды словам, што ад працы неаддзельна".
Наша жыццё поўнасцю залежыць ад учынкаў, якія мы здзяйсняем. Кожнага чалавека хвалюе, што ж застанецца пасля яго. А калі мы чытаем такія матываваныя светлыя вершы, то хочацца пакінуць нешта, што дапамагло б нашым нашчадкам, што пакінула б у іх толькі добрыя ўспаміны і пачуццё гонару. Да гэтага заклікае і Вярцінскі:
Жыццё даецца, как жыццё тварыць.Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, - Тварыць!
Пасля гэтых радкоў з'яўляецца жаданне, каб памяць пра цябе жыла доўга. Аўтар звяртаецца да чытача з жыць не ціха, а ярка, каб розныя колеры былі ў жыцці людзей, каб было што ўспомніць, інакш "якая ад жыцця карысць?"
Такім чынам, верш вучыць нас жыць добра.