Сколько бы мы не пытались жить правильно, в нашей душе, в глубине нашего сознания жива романтика, она неистребима, как и чувство прекрасного, извечное стремление к справедливости, к совершенствованию жизни и самих себя.
Случайно взяла Лермонтова, и почему-то он совершенно иным стал в моих глазах — его поэзия, конечно, удивительно своеобразна! А Пушкин, Есенин! Какова должна быть сила воображения, наблюдательность и проникновенность у поэтов, так высокохудожественно и образно описавших природу, отношение к матери, Родине. Сколько теплых
и нежных слов они выразили в своих стихотворениях. Люди со сходной направленностью могут идти совершенно разными путями к достижению целей и, используя для этого свои, особенные приемы и Кто-то в своем творчестве использует символизм, т. е. некие придуманные слова, непонятные читателю, (В. Брюсов, К. Бальмонт).
Другие пользуются приемами акмеизма, т. е. реальным изображением действительности (А. Ахматова, Н. Гумилев). При чтении данных стихотворений не возникает вопросов о его содержании. В этом сила и тайна лирики.
Каждый человек, в силу его интеллекта и мировоззрения, интересуется творчеством, которое
ему близко по духу, разуму, кругозору.
Очевидно, что каждый из нас воспринимает поэзию по-своему. Не смотря на разное отношение людей к поэзии, она возрождает человека. Творчество поэтов для нас — святая святых, чью красоту мы сохраним на всю жизнь. Человек рождается для познания внешнего мира, законов его развития. Только от человека зависит, какой будет его жизнь — полной, интересной или пустой, однообразной.
Объяснение:
я.купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. галоўны герой драмы — сымон, старэйшы сын зяблікаў. гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. зоська і незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! ". вобраз сымона пададзены ў развіцці. спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. на бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага хай б'юць, рэжуць, катуюць". на прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу сымон рашуча адказвае: "пакарыцца? . гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". прымірыцца з панічом для сымона — гэта здрадніцтва, адступніцтва. становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы сымон адшукаў не адразу. пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы зоські), а таксама агітацыі незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "i я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. годзе крыўды, годзе няпраўды! " разам з незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! па бацькаўшчыну! " на гэтым сходзе, па словах незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне
аршын з шапкаю - низки
даць драпака - удраць
даць у косци - пабиць
зарубиць сабе на носу - запомниць