Што трэба чалавеку для шчасця? Адным патрэбны мільёны, матэрыяльная забяспечанасць, а для іншых найвялікшае шчасце — адчуваць сябе патрэбным людзям, прыносіць іншым радасць. Жыццё такіх людзей не будзе дарэмным. Дзякуючы ім, мы яшчэ не забыліся, што такое дабрыня, чуласць, сардэчнасць, міласэрнасць... Пазнаёміўшыся з вершам Пiмена Панчанкі, я пераканалася ў тым, што дабрыня — маральная аснова жыцця, той стымул, які рухае чалавецтва да духоўнасці. Паэтычныя радкі твора ўсхвалявалі мяне, прымусілі задумацца, паразважаць над іх глыбокім сэнсам. На мой погляд, адметнаю рысаю верша з'яўляецца шырокае выкарыстанне аўтарам адмоўных часціц не, ня, якія гучаць як перасцярога ўсім людзям: жыць трэба так, каб не прыйшлося кожнаму з нас паўтараць запаэтам: «незрабіў», «не паспрыяў... чалавеку», «не дапамог», «няшчырыбыў». Спадабалася мне і тое, што няма ў вершы гучных заклікаў, якія ўжо сталі прыкметаю нашага часу, як бы лічацца верхам шчырасці. Аўтар падбірае простыя, зразумелыя словы, якія ўздзейнічаюць значна мацней, чым заклікі і загады, бо шчырае слова можа зрабіць вялікі цуд — растапіць нават ачарсцвелую душу. Усю непатрэбнасць жыцця, пражытага без дабрыні, спагады, калі чалавек жыве толькі для сябе, аўтар перадае праз словы: «той дзень прапаў», «той дзень збяднеў», «той дзень... завянуў пустацветам», «той дзень зусім закрэслены табою». Вельмі проста і шчыра, але як пераканаўча! Мне здаецца, што верш П. Панчанкі «Той дзень прапаў...» — вялікі зварот да ўсіх людзей, а кожны радок — маленькае пасланне ўсім нам паасобку. Радкамі з твора я хацела б звярнуцца да беларусаў:
Калі мне ў школе задалі напісаць сачыненне пра мая любімую пару года, я вагаўся нядоўга. Так, мне падабаецца залатая восен , белая зіма. Я люблю таксама вясну, калі квітнеюць дрэвы. Але мая самая любімая пара года — гэта лета ! Асабліва я люблю прыход лета. Гэта пара, калі гарачыня яшчэ не пануе ў гарадах і вёскахі. Навокал шмат кветак. І нават белыя «свечачкі » яшчэ свецяцца на каштанах . Увечары цёпла, але дзьме свежы ветрык. Не сядзіцца дома, хочацца гуляць, весяліцца. І людзі вакол таксама адчуваюць нешта падобнае: ва ўсіх святочны, прыўзняты настрой. Падчас летніх вакацый можна ўволю парадавацца жыцця: падарожнічаць, купацца ў рэчцы, гуляць у футбол, баскетбол ці бадмінтон, катацца на веласіпедзе. Ёсць шмат часу чытаць кнігі — якія хочацца, а не толькі па школьнай праграме. Ёсць час свабодна пасядзець за камп’ютэрам, але гэтым не варта захапляцца, таму што стаіць выдатная пара года, нельга губляць ні хвіліны! Вядома, ўлетку часта бывае горача і душна , асабліва ў вялікім горадзе. Але мне ніяк не хочацца мяняць гэта цяпло на зімовыя халады! Нізавошта не хачу ўлазіць у кажух і боты! Лета мне падабаецца не толькі таму, што я адпачываю на вакацыях. У гэты час года прырода такая шчодрая на падарункі — гародніну, садавіну, ягады. Першая спее чарэшня. Затым — цёмная салодкая вішня , а потым чырванабокія яблычкі, вінаград, слівы ... Я люблю лета за тое, што яно самае шчодрае да нас!
Пазнаёміўшыся з вершам Пiмена Панчанкі, я пераканалася ў тым, што дабрыня — маральная аснова жыцця, той стымул, які рухае чалавецтва да духоўнасці. Паэтычныя радкі твора ўсхвалявалі мяне, прымусілі задумацца, паразважаць над іх глыбокім сэнсам.
На мой погляд, адметнаю рысаю верша з'яўляецца шырокае выкарыстанне аўтарам адмоўных часціц не, ня, якія гучаць як перасцярога ўсім людзям: жыць трэба так, каб не прыйшлося кожнаму з нас паўтараць запаэтам: «незрабіў», «не паспрыяў... чалавеку», «не дапамог», «няшчырыбыў».
Спадабалася мне і тое, што няма ў вершы гучных заклікаў, якія ўжо сталі прыкметаю нашага часу, як бы лічацца верхам шчырасці. Аўтар падбірае простыя, зразумелыя словы, якія ўздзейнічаюць значна мацней, чым заклікі і загады, бо шчырае слова можа зрабіць вялікі цуд — растапіць нават ачарсцвелую душу. Усю непатрэбнасць жыцця, пражытага без дабрыні, спагады, калі чалавек жыве толькі для сябе, аўтар перадае праз словы: «той дзень прапаў», «той дзень збяднеў», «той дзень... завянуў пустацветам», «той дзень зусім закрэслены табою». Вельмі проста і шчыра, але як пераканаўча! Мне здаецца, што верш П. Панчанкі «Той дзень прапаў...» — вялікі зварот да ўсіх людзей, а кожны радок — маленькае пасланне ўсім нам паасобку. Радкамі з твора я хацела б звярнуцца да беларусаў: