Для таго, каб у небе ўзнікла Вясёлка, патрэбныя сонца і вада. Сонечнае святло праламляецца і адлюстроўваецца ў кропельках дажджу або туману, пранізлівых вадзяную смугу, мяняе траекторыю. А так як кропелькі па-рознаму адхіляюць сонечнае святло, і атрымліваецца рознакаляровая вясёлка. Возьмем, да прыкладу, першы колер вясёлкі-чырвоны, і апошні, фіялетавы. Слабей за ўсё адхіляецца чырвоны-на 137°30', а мацней за ўсё фіялетавы — на 139°20'. У выніку белы свет раскладаецца на спектр, на сем колераў вясёлкі. І вы, стоячы спіной да сонца, бачыце ў нябеснай сіні прыгожае рознакаляровае свячэнне, якое зыходзіць з прасторы па канцэнтрычных акружнасцяў-дугам.
Каму пашанцуе, можа ўбачыць двайную, перавернутую або нават кальцавую вясёлку. Апошнія дзве-гэта ўжо з'явы трохі іншага працэсу-праламленне святла ў крышталях лёду, безуважлівага ў атмасферы, і ставяцца да гало. Для ўзнікнення ў небе перавернутай вясёлкі, аднаго з відаў гало, неабходныя спецыфічныя ўмовы надвор'я, характэрныя для Паўночнага і Паўднёвага палюсоў. Такая дуга "рагамі ўверх" утвараецца за кошт праламлення святла, які праходзіць праз ільдзінкі тонкай заслоны аблокаў на вышыні 7-8 тысяч метраў. Колеру ў перавернутай вясёлцы размяшчаюцца таксама наадварот: фіялетавы уверсе, а чырвоны — унізе.
Убачыць "нармальную" вясёлку можна пры высокай вільготнасці паветра, звычайна адразу пасля дажджу або падчас яго. Адукацыя яе звязана з двума аптычнымі з'явамі: дыфракцыі-адхіленнем прамяня святла ад першапачатковага напрамкі пры пераходзе ў сераду з іншай шчыльнасцю, і дысперсіяй-раскладаннем святла на часткі ў спектр-з-за рознага кута адхіленні светлавых хваляў рознай даўжыні.
Вынік гэтых праламленняў - да назіральніка святло вяртаецца ў выглядзе рознакаляровых палос. Такая Вясёлка называецца першаснай, і чырвоны колер размяшчаецца на вонкавым боку яе дугі, а фіялетавы — знізу.
Кожны бачыць сваю вясёлку. Справа ў тым, што святло, адлюстраваны ад дажджавых кропель, адлюстроўваецца ад іншых кропель з зусім рознага кута для кожнага з нас. Два чалавекі не могуць адначасова знаходзіцца ў адным і тым жа месцы, значыць, яны не могуць бачыць адну і тую ж вясёлку. Больш таго, нават кожны наш вока бачыць іншую вясёлку.
Объяснение:
Кожную раніцу гаспадыня выносіла качанятам поўную талерку сечаных яек. Яна ставіла талерку ля куста, а сама сыходзіла.
Як толькі качаняты падбягалі да талеркі, раптам з саду вылятала вялікая Страказа і пачынала кружыцца над імі.
Яна так страшна цвыркала, што перапуджаныя качаняты ўцякалі і хаваліся ў траве. Яны баяліся, што страказа іх усіх перакусае.
А злая страказа садзілася на талерку, спрабавала ежу і потым ляцела. Пасля гэтага качаняты ўжо цэлы дзень не падыходзілі да талеркі. Яны баяліся, што страказа прыляціць зноў. Увечары гаспадыня прыбірала талерку і казала: "павінна быць, нашы качаняты захварэлі, нешта яны нічога не ядуць". Яна і не ведала, што качаняты кожны вечар галодныя клаліся спаць.
Аднойчы да качанят прыйшоў у госці іх сусед, Маленькі качаня Алёша. Калі качаняты распавялі яму пра страказу, ён стаў смяяцца.
— Ну і храбрацы! - сказаў ён. — Я адзін праганю гэтую страказу. Вось вы ўбачыце заўтра.
— Ты выхваляешся, - сказалі качаняты, - заўтра ты першы спалохаешся і пабяжыш.
На іншую раніцу гаспадыня, як заўсёды, паставіла на зямлю талерку з сечанымі яйкамі і сышла.
- Ну, глядзіце, - сказаў смелы Алёша, - цяпер я буду біцца з вашай страказай.
Толькі ён сказаў гэта, як раптам зажужжала страказа. Прама зверху яна паляцела на талерку.
Качаняты хацелі ўцячы, але Алёша не спалохаўся. Не паспела страказа сесці на талерку, як Алёша схапіў яе дзюбай за крыло. Гвалце яна вырвалася і з паламаным крылом паляцела.
З тых часоў яна ніколі не прылятала ў сад, і качаняты кожны дзень наядаліся ўволю. Яны не толькі елі самі, але і частавалі адважнага Алёшу за тое, што ён выратаваў іх ад Стракозы.
Страказа
Объяснение:
Ну, не знаю правильно ли поняла
ответ: савецкія гісторыкі-шавіністы называлі старабаўгарскую мову "древнерусским языком" і будавалі на гэтым цэлыя антынавуковыя канцэпцыі аб міфічным "древнерусском государстве" (пад якім падразумевалі Кіеўскую Русь і часова залежныя ад яе землі), аб "узьнікненьні" беларусаў, украінцаў і рускіх зь міфічнай "древнерусской народности" і аб пачатку беларускай мовы з ХIV стагоддзя, а беларускай гісторыі - з 1917 года. Рускія афіцыёзныя гісторыкі прыдумвалі гісторыю, каб абгрунтаваць нібыта натуральнасьць існаваньня СССР, расейскі каляніялізм і расейскія прэтэнзіі на Ўкраіну і Беларусь. Я сказаў у пачатку, што, азіраючыся на гісторыю нашай мовы, займае дых. Таму што на старабеларускай дзяржаўнай мове неверагодна шмат напісана, таму, што я зачараваны яе багацьцем, вобразнасьцю, распрацаванасьцю і хараством. Пачытаўшы на старабеларускай кніжнай мове, разумееш, чаму Максім Багдановіч, седзячы ў расейскім горадзе Яраслаўль і акунуўшыся ў чытаньне гэтай мовы, стаў вялікім паэтам. Вось жа і сапраўды, што "як алень спрагнелы, мкнець да вады крынічнай, шукаю Бога я". Апошняя зьмена кніжных і афіцыйных моваў адбылася шмат дзе ў Эўропе (і ня толькі ў Эўропе) у ХVIII-ХІХ стагоддзях, у пэрыяд узьнікненьня нацыянальных рухаў супраць імпэрыяў, з разьвіцьцём літаратуры рамантызму і ў выніку стварэньня нацыянальных дзяржаваў. У гэты час адбываецца пранікненьне ў літаратурны і афіцыйны ўжытак народнай мовы (гэта значыць мовы, на якой гаварылі і сьпявалі шырокія масы народа). Менавіта гэтая мова стала мовай нацыянальнай літаратуры, менавіта за яе змагаліся нацыянальныя рухі, менавіта на ёй будавалася нацыянальная дзяржава і новая нацыянальная культура. Беларуская гісторыя, таксама як і гісторыя іншых народаў, добра ілюструе гэты моўны працэс. Цяперака, азірнуўшыся за сабой, углядаючыся ў глыбіню, у наш народны лёс, можам сказаць коратка і ёмка: Беларуская мова - гэта мы. Але ёсьць яшчэ вышэйшая цана мовы, якая не вымяраецца нават жыцьцямі. Мова належыць усім пакаленьням народу, якія жылі дагэтуль і якія будуць жыць потым. Мова належыць мінуламу і будучыні. Ніхто ня мае права разбуральна распараджацца лёсам нацыянальнай мовы (а толькі станоўча), ніякі чалавек і ніякое пакаленьне народу. Мова ёсьць трансцэндэнтная, вечнасная каштоўнасьць нацыі. Таму пытаньне існаваньня ці абмежаванасьці ўжываньня мовы ніколі і нідзе не вырашаецца на рэфэрэндумах. Бо людзьмі (пакаленьнем) могуць маніпуляваць. Не дазваляюць вынясеньня лёсу мовы на рэфэрэндум і беларускія законы. У цяперашніх абставінах, калі ўлады рэжыму прыніжаюць беларускую мову, зачыняюць беларускія школы ды беларускія газэты, па афіцыйных крыніцах вядома, што больш за 86 адсоткаў грамадзянаў Беларусі лічаць беларускую мову сваёй роднай, але толькі каля сарака адсоткаў карыстаюцца ёй ў жыцьці. І тут узьнікае пытаньне, якое мне задавалі ўсюды, на якое ня проста адказаць і цяжка ўсім растлумачыць. Бо не разумеюць. Пытаньне гэтае гучыць так: "А чаму беларусы між сабой не гавораць па-беларуску?" Усе на сьвеце між сабой гавораць па-свойму. Цыганы, якія ніколі ня мелі і ня маюць сваіх школаў, бо не існуе цыганскай пісьмовасьці, а між сабой -- гавораць па-цыганску. Ня знойдзеш цыгана, які б не гаварыў па-цыганску. Дык у чым жа справа? Ня стану і я адказваць на дзіўнае пытаньне, тым больш, паўтаруся, што нідзе нас у гэтым не разумеюць. Зазначу толькі, што, для датрыманьня чалавечай годнасьці і нават найпрасьцейшага культурнага звычаю ці маральнага рушэньня, заўсёды патрэбнае стараньне і сіла духа. У канцовым выпадку вырашае воля. Нішто ня можа перамагчы волю людзей, калі яна моцная і калі яна ёсьць. З гэтага гледзішча не павінна б існаваць праблемы беларускай мовы ў Беларусі. Бо заўсёды можа стацца так, як усе захочуць. Мы мусім усьвядоміць, што ў нас самых засяроджаная велізарная магчымасьць: без вялікай бойкі, бяз грукату, бяз шуму і страт у корані перамяніць становішча і высока падняць нашу беларускую мову ў нашай краіне. Менавіта так думаюць і робяць усе ва ўсім сьвеце. Патрэбныя толькі хаценьне, воля і добры чын. Дык чаму ж беларус зь беларусам не гавораць па-беларуску?..
Объяснение: