І думка вынікне — праходзіць,
Як тыя хмаркі на заходзе,
Што без слядочка, быццам цені,
У смутным нікнуць задуменні.
2.
Званок, другі і зараз трэці,
І дрыгнуў поезд, быццам чэрці
Яго сярдзіта скаланулі,
Дождж цэлы іскар сыпанулі
І страшным рогатам заржалі
Ды з дымам далей паімчалі.
3.
І люду мноства тут хадзіла,
Найболей моладзь гарадская,
Ды худасочная, благая,
Ўсё панічы-зухі, паненкі,
А станік іх, бы ў восак, ценкі;
Ідуць, шнуруюць па дарожках,
А чаравічкі на іх ножках
Так і паскрыпваюць, спяваюць,
Нібы капыцікі мільгаюць;
Ідуць, спусціўшы вачаняткі,
На погляд ціхі, як ягняткі.
4.
Вось як цяпер, перада мною
Ўстае куточак той прыгожа,
Крынічкі вузенькая ложа
І елка ў пары з хваіною,
Абняўшысь цесна над вадою,
Як маладыя ў час кахання,
Ў апошні вечар расставання.
5.
Хоць я няволяй цяжка змучан
І з родным берагам разлучан,
Ды я душою ажываю,
Як вокам мыслі азіраю
Цябе, мой луг і бераг родны,
Дзе льецца Нёман срэбраводны,
Дубы дзе дружнай чарадою
Стаяць, як вежы, над вадою
Даўнейшых спраў вартаўнікамі
І ззяюць грозна жараламі.
Я хачу расказаць Вам аб самім лепшым месцы на зямлі. Гэта мая Беларусь.
Хто аднойчы пабываў у нас, на нашай гасціннай, хай і не зусім багатай рэсурсамі зямлі, той ніколі не забудзе добры, талерантны , спагадны народ — беларусаў.
Так, у нас няма нафты і газу, (хоць можа проста не знайшлі яшчэ , нікеля і жалеза, але затое ў нас выдатная прырода, вельмі прыгожыя азёры, а якія там у нас санаторыі! Беларусам туды патрапіць немагчыма. На шмат месяцаў наперад раскупляюць пуцёўкі расіяне.
А людзі! Вядома, мы не такія раскаваныя як расейцы, не такія вясёлыя, як украінцы, не такія гарачыя як грузіны, не такія спакойныя як прыбалты. Мы не лепш і не горш. Мы іншыя. Добрыя і шчырыя, спагадлівыя і сардэчныя. І паверце мне, вельмі разумныя.
Мой родны Бабруйск з кожным годам становіцца больш прыгожым. А Менск у нас які прыгажун!
Жыць у Беларусі — гэта не проста жыць і належаць вызначанага дзяржаве свету, трэба любіць традыцыі, звычаі, ведаць культуру і мастацтва гэтай краіны. Шанаваць і берагчы прыроду і помнікі архітэктуры, каб захаваць іх для будучых пакаленняў такімі, якія яны ёсць, выдатныя, загадкавыя і якія радуюць вочы рускага чалавека і не толькі.
Роднае месца — гэта там, дзе цябе любяць і чакаюць. Куды прыходзіш і не можаш знайсці, дзе яно канчаецца. Калі адчуваеш перад веліччу і значэннем Радзімы сваё нікчэмнасць , бо, калі кахаць, то — не даводзіць да агульнага. Не дарма, існуе столькі выказванняў вядомых людзей з нагоды Радзімы, абавязку перад Радзімай і любові да яе.
На жаль, у нашым сучасным свеце ўсё нашмат складаней, ёсць людзі, якія пойдуць на ўсё дзеля сваёй краіны, а ёсць здраднікі, якія яе прадаюць.
Мая Радзіма — гэта прыгожая Беларусь. Гэта тое месца, куды я вяртаюся і яна заўсёды мне рада. Яна мяне спарадзіла і выхавала. І я вельмі ўдзячная лёсу, што я нарадзілася беларускім чалавекам, у гэтым ганарлівым сэнсе слова.