Сямейная ўрачыстасць з нагоды перасялення ў новы дом (хату, кватэру). На Н. запрашаюць родных, сваякоў, суседзяў, сяброў. Віншуюць гаспадароў, госці ўручаюць ім падарункі.
У вёсцы раней прыносілі з сабой зерне (пераважна жыта), печаны хлеб, сала, каўбасы і інш. прадукты. У наш час дораць прамысловыя тавары, прадметы нар. промыслаў.
Пераступаючы парог, некаторыя госці кідаюць на падлогу манеты, жадаючы такім чынам дабрабыту ў доме. Перад засяленнем (іншы раз паводле традыцыі за суткі да пераезду) многія гаспадары пускалі ў хату ката ці пеўня, якія выступалі як абярэгі ад хвароб і смерці членаў сям’і.
Элементы Н. – агледзіны жылля, святочнае застолле, танцы і інш. забавы.
Загараецца зара, гасне ноч над зямлёй.
На заўтра ледзь паказалася сонца - на ўсходзе хлопцы былі ўжо на нагах. (Хуткая змена падзей).
Заўсёды ў лесе добра: мне ў ім так ціха, урачыста.
Мне б па жменьцы сонца: я б сыпануў туды, дзе цёпла.
Верхавіны соснаў гудзелі, ледзь чутна шалясцелі няўмочныя трапяткія асіны.
Зямля жыве, у берагі б'юць прылівы, у вырай адлятаюць журавы.
Косця вельмі перажываў: дрэўцы ў садзе раслі слаба.
Глянеш направа ці налева - красуе на сонцы жыта.
Мы знаем: гэтай дружбы не знішчыць агнём.
Анейка раптам схамянуўся, заўважыў: за акном было зусім чорна.
Объяснение:
Правілы ў фота
*Чаму ў 9 сказе напісана рускае слова знаем, калі правільна ведаем?
**Таксама выдзялищ члены сказащ на фота 4
Аўтар ужывае вобразы-сімвалы каменю (вобраз ворагаў), зярнят (маладых салдат), дарогі (шляху перамогі, ўляху дадому).
Маці, якая пасеяла зерне, у надзеі, што калі яно ўзышло, то і сыны вернуцца дадому, але немагчыма ўзрасці зерню на камені. Мацярынскае гора такое вялікае, што ёй лягчэй ператварыцца ў камень, чым застацца жыць у адзіноце, так перадаецца ў вершы самаахвярнасць маці.
“Ля каменя ўпала
Цярплівая маці ў знямозе”
“Старымі рукамі
Твой дол падмятала б штодня я”.
“I каменю маці казала:
«Вады табе мала
I матчыных слёз табе мала,
Цяпер я крывёю
Сваёю
Цябе праклінаю:
Ты станеш зямлёю,
А каменем стану сама я».