Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка, вінавата.
Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.
Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу. Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку. Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам. Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой істоты, якая прагне жыцця.
Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль, Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам, але і моцным чалавекам.
Наступила долгожданная зима.Для маленьких ребятишек это огромное счастье!Они тут же выбегают на улицу,играют в снежки,лепят снеговиков,катаются на горках,на коньках и лыжах.Каждый находит себе развлечение!Будь то мороз или метель,дети всё равно радуются прчудам погоды.Ведь это же зима!У многих в это время года день рождения,но каждый из нас ждет Новый год,ведь ничто не радует нас так,как этот праздник.Всей семьей ставим елку,наряжаем её,готовим разные вкусности.Дети приходят в восторг от этого времени года,ведь когда ещё можно насладиться радостью и улыбками своих близких в Новый год,поиграть в снежки или попросту поваляться в снегу как не зимой?