Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
У жыцці кожнага чалавека ёсць самы родны яму чалавек - гэта мама. Мая мама самая лепшая на свеце. Я вельмі яе люблю. Яна пяшчотная, абачлівая і вельмі клапатлівая. Яна ўмее падтрымаць у цяжкую хвіліну і даць добры савет. І кожны раз яна новая, розная - і ўсё-такі тая ж самая - мая, адзіная! Мама вучыць мяне быць добрай, дапамагаць сваім сябрам у цяжкую хвіліну, з павагай ставіцца да старэйшых. Матуля, мама ... Такое роднае, такое душэўны слова якое нясе столькі ўспамінаў, столькі цяпла і дабрыні.
Бедны-прым., той-займ., хто-займ., апрача-прын., багацця-наз., каторае-займ., пры-прын., першым-ліч., няшчасці-наз., счэзне-дз., дазвання-наз., не-прын., мае-дз., скарбаў-наз., душы-наз., такі-займ., скарб-наз, каторы-займ., ніхто-займ., і-зл., ніколі-прысл., адабраць-дз., ад-прын., нас-займ., не-ч., адолее-дз., гэта-займ., любоў-наз., да-прын., Бацькаўшчыны-наз., да-прын., свайго-займ., народа-наз., да-прын., роднай-прым., мовы-наз.