Барока (ад італ.: barocco — няправільны, дзіўны) — вядучы кірунак у еўрапейскім, у т. л. беларускім мастацтве і архітэктуры з апошняй трэці XVI ст. і амаль да канца XVIII ст. Адметныя рысы барока — урачыстасць, кантрастнасць, ускладненасць форм, параднасць, пышны дэкор. Стыль эпохі Контррэфармацыі.[1]
Першапачаткова тэрмін «барока» меў негатыўны сэнс, бо сваёй відавочнай пышнасцю і вычварнасцю супрацьпастаўляўся гармоніі Рэнесансу. Галоўным фактарам узнікнення стылю барока з'яўляецца каталіцкая контррэфармацыя, якая з дапамогай новага мастацтва імкнулася абвергнуць ідэі гуманізму рэнесансу, барока быў прызваны праслаўляць і прапагандаваць моц улады, знаці і царквы, што, у пэўнай ступені, спарадзілі рэфармацыйны рух ва ўсёй Еўропе. Але разам з тым барока выразіў прагрэсіўныя ідэі аб складанасці светабудовы, бясконцасці і мнагастайнасці сусвету, яго зменлівасці. Мастацтва барока пачало адлюстроўваць дуалістычную прыроду чалавека, барацьбу ў ім нябеснага і зямнога пачаткаў, чалавек пачаў успрымацца як частка сусвету, як складаная асоба, перажываючая ўнутраныя канфлікты.
У мастацтве стыль барока адметны рытмічнасцю і каларыстычным адзінствам кампазіцый, пышнасцю форм, спалучэннем ідэалізацыі вобразаў з нечаканымі кампазіцыйнымі і аптычнымі эфектамі, рэальнасці — з фантазіяй, рэлігійнай сціпласці — з падкрэсленай чутнасцю. Асабліва адрознівае барока ад іншых стыляў багацце дэталей, часта яркай паліхроміі, менш рэалістычныя твары суб'ектаў, і агульнае уражанне пабожнасці, якое і было адной з мэтаў гэтага мастацтва.
Пачынальнікамі традыцыі барока ў жывапісе лічаць двух выдатных італьянскіх мастакоў — Караваджа і Анібале Карачы, якія стварылі найбольш значныя працы ў канцы XVI ст. — пачатку XVII ст.
Сачыненне на тэму «Мае хатняе жывела»Я заўседы любіў хатніх жывел. Напэўна, гэтая любоў перадалася мне ад бацькоў, якія заўседы трымалі дома небудзь кошачку, альбо сабачку, альбо хамякоў. Маей маме заўседы падабалася даглядаць за гадаванцамі. Менавіта яна і прынесла нам дадому Маришу - сіямскую кошачку. Мариша жыве ў нашым доме толькі тры месяцы, але я яе ўжо вельмі палюбіў. Марго каля паўгода, яна вельмі прыгожая, а яе шэрстка вельмі мяккая і бліскучая. Я амаль заўседы сам даглядаю за ей, маю яе ў ваннай, даю ей кашэчую ежу і гуляю з ей. Марго вельмі не любіць ванну. Звычайна яна вельмі спакойная, але калі на яе падаюць ўсяго толькі некалькі кропель вады, яна становіцца сама не свая, драпаецца, вырываецца, спрабуе збегчы. Менавіта таму я маю яе вельмі рэдка. Таксама Мариша з усіх членаў нашай сям'і любіць больш за ўсяго толькі мяне. Я заўседы гуляю з ей, часта яе гладжу. Бывае, яна сядзе да мяне на каленкі, ўляжацца ямчэй і пачне мурлыкаць. Нават калі я раблю ўрокі, я не праганяю яе, бо яна мне ніколькі не перашкаджае. Часцяком яна прыходзіць да мяне ноччу, калі я сплю, ўляжацца побач і зноў пачынае мурлыкаць. Часам я ад гэтага прачынаюся, але потым хутка засынаю пад яе мернае варкатанне. Я люблю Маришу. Мама і тата таксама яе любяць. Таму, я думаю, яна стала сапраўдным сябрам нашай дружнай сям'і.
Сачыненне на тэму «Мае хатняе жывела»Я заўседы любіў хатніх жывел. Напэўна, гэтая любоў перадалася мне ад бацькоў, якія заўседы трымалі дома небудзь кошачку, альбо сабачку, альбо хамякоў. Маей маме заўседы падабалася даглядаць за гадаванцамі. Менавіта яна і прынесла нам дадому Маришу - сіямскую кошачку. Мариша жыве ў нашым доме толькі тры месяцы, але я яе ўжо вельмі палюбіў. Марго каля паўгода, яна вельмі прыгожая, а яе шэрстка вельмі мяккая і бліскучая. Я амаль заўседы сам даглядаю за ей, маю яе ў ваннай, даю ей кашэчую ежу і гуляю з ей. Марго вельмі не любіць ванну. Звычайна яна вельмі спакойная, але калі на яе падаюць ўсяго толькі некалькі кропель вады, яна становіцца сама не свая, драпаецца, вырываецца, спрабуе збегчы. Менавіта таму я маю яе вельмі рэдка. Таксама Мариша з усіх членаў нашай сям'і любіць больш за ўсяго толькі мяне. Я заўседы гуляю з ей, часта яе гладжу. Бывае, яна сядзе да мяне на каленкі, ўляжацца ямчэй і пачне мурлыкаць. Нават калі я раблю ўрокі, я не праганяю яе, бо яна мне ніколькі не перашкаджае. Часцяком яна прыходзіць да мяне ноччу, калі я сплю, ўляжацца побач і зноў пачынае мурлыкаць. Часам я ад гэтага прачынаюся, але потым хутка засынаю пад яе мернае варкатанне. Я люблю Маришу. Мама і тата таксама яе любяць. Таму, я думаю, яна стала сапраўдным сябрам нашай дружнай сям'і.
Барока (ад італ.: barocco — няправільны, дзіўны) — вядучы кірунак у еўрапейскім, у т. л. беларускім мастацтве і архітэктуры з апошняй трэці XVI ст. і амаль да канца XVIII ст. Адметныя рысы барока — урачыстасць, кантрастнасць, ускладненасць форм, параднасць, пышны дэкор. Стыль эпохі Контррэфармацыі.[1]
Першапачаткова тэрмін «барока» меў негатыўны сэнс, бо сваёй відавочнай пышнасцю і вычварнасцю супрацьпастаўляўся гармоніі Рэнесансу. Галоўным фактарам узнікнення стылю барока з'яўляецца каталіцкая контррэфармацыя, якая з дапамогай новага мастацтва імкнулася абвергнуць ідэі гуманізму рэнесансу, барока быў прызваны праслаўляць і прапагандаваць моц улады, знаці і царквы, што, у пэўнай ступені, спарадзілі рэфармацыйны рух ва ўсёй Еўропе. Але разам з тым барока выразіў прагрэсіўныя ідэі аб складанасці светабудовы, бясконцасці і мнагастайнасці сусвету, яго зменлівасці. Мастацтва барока пачало адлюстроўваць дуалістычную прыроду чалавека, барацьбу ў ім нябеснага і зямнога пачаткаў, чалавек пачаў успрымацца як частка сусвету, як складаная асоба, перажываючая ўнутраныя канфлікты.
У мастацтве стыль барока адметны рытмічнасцю і каларыстычным адзінствам кампазіцый, пышнасцю форм, спалучэннем ідэалізацыі вобразаў з нечаканымі кампазіцыйнымі і аптычнымі эфектамі, рэальнасці — з фантазіяй, рэлігійнай сціпласці — з падкрэсленай чутнасцю. Асабліва адрознівае барока ад іншых стыляў багацце дэталей, часта яркай паліхроміі, менш рэалістычныя твары суб'ектаў, і агульнае уражанне пабожнасці, якое і было адной з мэтаў гэтага мастацтва.
Пачынальнікамі традыцыі барока ў жывапісе лічаць двух выдатных італьянскіх мастакоў — Караваджа і Анібале Карачы, якія стварылі найбольш значныя працы ў канцы XVI ст. — пачатку XVII ст.