Мой друг, Артём, с которым мы познакомились еще в детском саду, - полная мне противоположность. Сейчас ему десять лет. Худенький, с большими задумчивыми голубыми глазами, он всегда аккуратно и со вкусом одет. Еще Артём увлекается лыжным спортом, любит играть на гитаре и в футбол. Артём - отличник. Он очень отзывчивый, и я всегда на него могу положиться. Он очень хороший друг. В жизни таких друзей очень мало. Артем много читает, и знает, кажется, все на свете. С ним интересно. А еще у него есть удивительная черта: потребность делиться всем, что он узнал. Если начнет рассказывать - заслушаешься. Мы любим радоваться вместе, но не жаловаться друг другу на неудачи. Иногда мы ходим на рыбалку. На рыбалке мы ловим щук и окуней. С Артемом мы живём очень дружно.Он с удовольствием слушает рассказы о моих спортивных делах, может оставить все свои заботы и поехать со мной на стадион посмотреть футбольный матч. Мне легче и веселее живется рядом с моим другом! Я очень дорожу нашей дружбой.
Улетку я часта хадзіў на рыбалку на возера, што знаходзілася паблізу нашай вёскі. Каля возера расла вольха. Закінуўшы вуду, я любіў ляжаць пад ёю і, не зводзячы вачэй з якога-небудзь воблака, глядзець на неба. Асабліва прыемна такое баўленне часу, калі воддаль раз-пораз вуха ловіць водгалас надыходзячай навальніцы. Я жыву на краю вёскі недалёка ад возера, таму магу ляжаць да таго часу, пакуль ўжо не зазіхацяць водсветы маланак над галавою. Так было і ў гэты аўторак. З адным толькі адрозненнем. Навальніца на гэты раз пачалася ў адно імгненне. Таму я паспеў толькі перабегчы цераз зааранае iржышча і дабегчы да бліжэйшай амшары, дзе і намерыўся перачакаць непагадзь. На зямлю апусцілася такая імгла, што хоць вока выкалі. Мне было вельмі страшна, але я, заціскаючы вушы рукамі, дачакаўся заканчэння гэтага жаху, і атрымаў магчымасць імчацца дадому, дзе ў цяпле і цішыні жаваў ігрушы і распавядаў пра сваю прыгоду маме. Мама сказала, што будзе мне навука, як перад навальніцай на возера хадзіць. Думаю, яна мае рацыю.