Яшчэ летняе сонца толькі-толькі выглядала першымі промнямі з-за далечыні...Неўзабаве праз нейкія пятнаццаць-дваццаць хвілін луг ўквеціўся людскімі постацямі, і свежыя духмяныя пракосы, роўныя і шырокія, ляглі ўпоперак яго. Часам каса, ўзнятая кімсьці, каб (памянціць - такого слова в белорусском языке нет. Напишите по-русски, что Вы имели в виду), так адлюстоўвала сонца, што здавалася, нібыта яркая маланка пранізвала паветра над лугам. Маўклівай сцяной стаяла залацістае жыта, схіліўшы амаль да зямлі ядраныя, вазкія і спелыя каласы. Вецер гнаў з сасновага бору гарачы водар смалы, змешанай з хмельным пахам спелай збажыны, і разносіў яго на вакаліцы. Жытневыя хвалі, не спяшаючыся, збягалі з узгорку, набягалі адна на адну і, разбіваючыся ў нізіне, адступалі назад, заспакоеныя на нейкі момант.
Аднойчы, пасля ўрокаў мы ўсім класам сабраліся паехаць у басейн. Прыйшлі ўсе. Роўна ў тры гадзіны дня мы выехалі са школы. У басейн нас адразу не пусцілі, нам трэба было пераапрануцца. Мы пераапрануліся і інструктар павёў нас у басейн. Мы ішлі па доўгім калідоры да басейна. Па дарозе мы ўбачылі спартзалу. Там займаліся каратэ. Мы прыйшлі ў басейн. Нам сказалі спускатся па чарзе. Кожнаму хацелася увайсці першым, але гэта ўдалося толькі мне. Як толькі я ўвайшоў у ваду, у мой бок паляцела куча пытанняў: - як вада: -пытали дзяучынки- ня глыбока ці- спрабавалі перакрычаць адзін аднаго хлопчыкі. А я адказваў - ВАДА проста дзівосна! Усім спадабалася як мы хадзілі ў басейн.
Маўклівай сцяной стаяла залацістае жыта, схіліўшы амаль да зямлі ядраныя, вазкія і спелыя каласы. Вецер гнаў з сасновага бору гарачы водар смалы, змешанай з хмельным пахам спелай збажыны, і разносіў яго на вакаліцы. Жытневыя хвалі, не спяшаючыся, збягалі з узгорку, набягалі адна на адну і, разбіваючыся ў нізіне, адступалі назад, заспакоеныя на нейкі момант.