Чытаючы вершы Пімена Панчанкі, нявольна становішся удзельнікам падзей тых страшных дзён, калі вайна палохала і дзяцей, і дарослых. Пісьменнік паказвае весь жах таго, што было з людзьмі, якія ў пэўны момант страцілі блізкіх.
Адным з пракладаў пасляваеннай паэзіі Пімена Панчанкі стаў верш "Дзеці вайны". Ён быў напісан ў 1943 годзе, калі вайна сустрэла усіх жыхароў Беларусі. Аўтар паказвае чытачу, што ў дзяцей таго часу не было дзяцінства: ім трэба было дапамагаць дарослым:
Iм не спявалi маткi калыханкi, Яны не чулi казак ад дзядоў, Палохаў iх ахрыплы голас танка, Трывожыў iх журботны ёнк удоў.
Назва верша таксама незвычайная: аўтар ўзяў два несумяшчальныя паняцці: дзеці - радасць і жыццё, і вайна - гора і смерць. Але нават ў такіх абставінах людзі жывуць надзеяй на перамогу:
Зацiхнуць бiтвы. Вораг будзе знiшчан. I дзецi прычакаюць таго дня, Калi з-пад воблака ўпадзе на папялiшчы, Як цёплы дождж, густая цiшыня.
"Перамога!" - гэта салодкае слова будуць крычаць людзі з розных бакоў. Але падзеі вайны пакінуць след ў іх жыцці назаўсёды:
Лагодны гром за дальняю дубровай Напомнiць iм пра жах бамбардзiровак. I часта, часта ў чыстыя iх сны Ўрывацца будуць галасы вайны.
Такім чынам, Пімен Панчанка майстарскі перадае пачуцці дзяцей вайны. Пісьменнік гаварыць нам, што, калі нехта захоча пачаць гэтыя страшныя, бесчалавечныя падзеі, павінен падумаць пра дзяцей, якія загінуць за чужыя грахі.
Вясна ідзе!Нарэшце прыкметы вясны сталі адчувальнымі: сярод «рваных» шэрых воблакоў праблісквае сіняе неба. Снег таксама шэры і цяжкі, але ўжо зусім бездапаможны. Часцей з’яўляецца сонца, і яго цёплыя промні саграваюць настылую зямлю. Птушкі, якія перажылі доўгую зіму, сталі больш гаманлівыя…Людзі таксама, здаецца, прачынаюцца ад зімы. Жанчыны спяшаюцца расквеціць сваё адзенне больш яркімі краскамі, а мужчыны пачынаюць заўважаць такую прыгажосць. Ніколі не задумваліся: чаму менавіта вясной чалавек так прагне аднаўлення? Псіхолагі кажуць, што ў гэту пару людзі больш эмацыянальныя. Нажаль, вясной можа здарыцца і дыпрэсія. Спецыялісты не могуць адказаць, адкуль яна бярэцца, і лічаць, што гэта залежыць ад асаблівасцей успрымання канкрэтнага чалавека. Але ўсё ж маюцца некаторыя агульныя парады. Вясной выбірайце для адзення яркія і цёплыя краскі. Часцей ужывайце ў ежу клюкву, кіслую капусту, сушаную садавіну і арэхі. А калі бываеце ў лесе, зрабіце «абдымкі з дрэвам». Станьце спіной або тварам да расліны, абдыміце яе і абмяняйцеся энергіяй да наступлення адчування лёгкасці і напоўненасці ў целе. Часцей пасылайце погляд у сіняе неба — карысна для вачэй. І, нарэшце, успрымайце падзеі і наваколле па-філасофску: каб дайсці да мэты трэба ісці! И еслi это русский , то вряд ли , вы напишете на 5 , пишется кОнтрольный диктант ;)
Адным з пракладаў пасляваеннай паэзіі Пімена Панчанкі стаў верш "Дзеці вайны". Ён быў напісан ў 1943 годзе, калі вайна сустрэла усіх жыхароў Беларусі. Аўтар паказвае чытачу, што ў дзяцей таго часу не было дзяцінства: ім трэба было дапамагаць дарослым:
Iм не спявалi маткi калыханкi,
Яны не чулi казак ад дзядоў,
Палохаў iх ахрыплы голас танка,
Трывожыў iх журботны ёнк удоў.
Назва верша таксама незвычайная: аўтар ўзяў два несумяшчальныя паняцці: дзеці - радасць і жыццё, і вайна - гора і смерць. Але нават ў такіх абставінах людзі жывуць надзеяй на перамогу:
Зацiхнуць бiтвы. Вораг будзе знiшчан.
I дзецi прычакаюць таго дня,
Калi з-пад воблака ўпадзе на папялiшчы,
Як цёплы дождж, густая цiшыня.
"Перамога!" - гэта салодкае слова будуць крычаць людзі з розных бакоў. Але падзеі вайны пакінуць след ў іх жыцці назаўсёды:
Лагодны гром за дальняю дубровай
Напомнiць iм пра жах бамбардзiровак.
I часта, часта ў чыстыя iх сны
Ўрывацца будуць галасы вайны.
Такім чынам, Пімен Панчанка майстарскі перадае пачуцці дзяцей вайны. Пісьменнік гаварыць нам, што, калі нехта захоча пачаць гэтыя страшныя, бесчалавечныя падзеі, павінен падумаць пра дзяцей, якія загінуць за чужыя грахі.