Зімой расце коранем угору, а вясной памірае – хто адгадае? лядзяш Што гэта за вочы: адно свеціць удзень, а другое – ўночы.сонца і месяц Хутка грызе, дробна жуе, сама не глынае. піла
У судзе багаты рэдка вінаваты. Хоць памалу, абы добра. У астрог шмат дарог.
Прайшло ўжо шмат дзесяцігоддзяў з таго 9 траўня, калі скончылася Другая сусветная вайна. Мы, сучасная моладзь, нават уявіць не можам усіх яе жахаў. І гэта добра. Нам вельмі пашанцавала жыць у мірны час, мець шмат магчымасцяў у жыцці. Мы ведаем пра вайну з апавяданняў старых і з кніг па гісторыі. А для мільёнаў людзей гэтыя страшны падзеі былі рэальнасцю.
Вайна прынесла шмат гора. Напэўна, у кожнай сям'і страцілі любімых людзей, у многіх з іх нават няма магілы... Маладыя хлопцы гінулі ў страшэнных баях, не паспрабаваўшы як вынікае жыцця. Дзеці ваенных гадоў не маглі і думаць аб прыгожых цацках. Яны не маглі нават нармальна хадзіць у школу. Многія з іх засталіся сіротамі. А з вайны вярталіся калекі, не толькі з ранамі на целе, але і з болем у душы.
Тэлебачэнне і камп'ютар вашлі ў наша жыццё вельмі трывала. Мы карыстуемся імі кожны дзень і не ўяўляем наша жыццё без гэтых цудаў тэхнікі. Тэлебачэнне дапамагае нам пазбавіцца ад нуды, а камп'ютар дае нам магчымасць увайсці ў міравую павуціну - Інтэрнэт. Але кніга заўсёды дапамагала чалавеку, яна давала яму савет ў складаную хвіліну, таксама дапамагала правесці час добра, без нуды. Ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп'ютара? Кожны адкажа на гэтае пытанне па-рознаму, але камп'ютары, тэлевізары - гэта тэхніка, яна ў любы момант можа зламацца, а кніга заўсёды будзе побач.
Што гэта за вочы: адно свеціць удзень, а другое – ўночы.сонца і месяц
Хутка грызе, дробна жуе, сама не глынае. піла
У судзе багаты рэдка вінаваты.
Хоць памалу, абы добра.
У астрог шмат дарог.