Я прачытаў аповесць В.Быкава “Жураўліны крык”. Гэтая аповесць, як і іншыя творы Быкава, што я прачытаў, пра вайну. Апісання ваенных дзеянняў у творы не шмат, больш старонак адведзена апісанню настрою і стану герояў, іх успамінам і перажыванням. З усіх салдат, якія засталіся на пераездзе затрымліваць ворага, мне найбольш спадабаўся Свіст. Вясёлы і знаходлівы, Віцька дапамагаў воінам забыцца пра тое, што іх, магчыма, чакае смерць. Яго жарты падымалі ў салдаіт настрой. Віцька Свіст сам вельмі шчодры чалавек і не любіць скупых. Гэтая рыса яго характару вельмі добра раскрываецца ў эпізодзе з салам Пшанічнага. Іншы на яго месцы мог бы дамовіцца з Пшанічным і ціхенька з’есці сала толькі ўдваіх. Але Віцька так ніколі не зрабіў бы. Ён добра разумее, што ўсе воіны галодныя. Таму, забраўшы падманам сала ў Пшанічнага, Віцька прапануе зварыць кашу на ўсіх. Вядома, не вельмі добра, што ён гэта зрабіў падманам, але ў дадзенай сітуацыі іншага выйсця не было.
Мінулае Свіста дае нам зразумець, што ў гэтага хлопца ў жыцці не шсё было гладка. Ён быў уцягнуты ў нячыстую справу: абкрадванне дзяржавы. За гэта Свісту давялося нават пасядзець у турме. Але сваю памылку Віцька зразумеў сам і хутка выправіў яе.
Калі пачалося вайна, Свіст разам з іншымі воінамі апынуўся на фронце. А ў хуткім часе — і на пераездзе. Калм з’явіліся немцы і стала зразумела, што прыйдзецца загінуць, Свіст ні на хвіліну не падумаў пра здраду. Ён смела і адважна змагаўся да канца, падтрымліваў дух астатніх.
Васіль Быкау ставіць перад сваімі героямі праблему выбару і або здрадзіць Радзіме, або стаць яе абаронцам. Віцька Свіст выпрабаванне вытрымаў, нягледзячы на крымінальнае мінулае і памылкі ў жыцці. За гэта не патрэбна яго вельмі строга судзіць, таму што ў кожнага чалавека ёсць свае памылкі. Але адна справа, калі чалавек разумее свае памылкі і ў далейшым не робіць іх, і другая справа, калі чалавек робіць памылкі і ў далейшым іх не выпраўляе.
Вось за гэтыя рысы характару мне і спадабаўся Віцька Свіст.
Подробнее - на -
ответ:Няма або няма як правільна?
Правільна
Не-адмоўная часціца (прэдыкатаў), якая адпавядае сучасным літаратурным нормам беларускай мовы. Ўжываецца як у вуснай, так і пісьмовай прамовы любога функцыянальнага стылю (гутарковы, афіцыйна-дзелавога, навуковага, публіцыстычнага і іншых).
У нашай арганізацыі няма такога супрацоўніка
Я табе ўжо сказаў, што грошай у мяне няма
У дамове няма згадкі аб папярэдняй аплаце
У яго заяве няма нічога новага
Тут няма таго, што мы шукалі
Адказу ад заяўніка так і няма
У цябе ёсць грошы? — Няма!
Няма — тое ж, што і «няма», з'яўляецца гутарковай (просторечным) словам. Дапушчальна выкарыстоўваць толькі ў нефармальнай вуснай прамовы або для надання эфекту просторечия ў мастацкай літаратуры.
У мяне няма часу на такія глупства
Няма ні сораму, ні сумлення
У гэтым краме няма нічога, што нам трэба
У тваім зацвярджэнні няма логікі
Объяснение:
Калі дзе-то не зразумела прабач, проста я руская
2)Я ученик, ибо я должен делать домашнюю работу.
1) Вучань атрымаў двойку.
2) Я вучань, бо я павінен рабіць хатнюю працу.