Калісьці ў дзяцінстве мы з маімі двума братамі вельмі любілі біцца аб заклад. Мы ішлі ў заклад з любой нагоды і рабілі з-за гэтага вельмі дзіўныя рэчы. Аднойчы мы пабіліся аб заклад, што не зможам з'есці лыжку пяску. Мы ўзялі ў кухні па лыжцы, набралі ў іх пяску і падышлі да вядра з вадой, каб крыху разбавіць яго. Мае браты па чарзе злёгку намачылі пясок і, моршчачыся, праглынулі яго. Я ж незаўважна высыпала амаль увесь пясок з лыжкі, калі несла яе да вядра, каб зачарпнуць вады. Потым хутка зачарпнула вады і гэтак жа хутка ўзяла лыжку ў рот, пакуль браты не заўважылі, што я жульнічаю. Я не прайграла і спачатку была вельмі радая з гэтай нагоды. Але потым мне стала вельмі сорамна, што я падманула сваіх братоў. Яны ж выйгралі сумленна, па-сапраўднаму наеўшыся пяску. А праз пару гадоў, калі мы ўспаміналі гэты выпадак, высветлілася, што яны ўсё заўважылі, проста вырашылі аднесціся да мяне паблажліва, таму што я дзяўчынка. Мне стала яшчэ больш сорамна. Пасля тае размовы я больш не жульнічаю і не падманваю сваіх братоў.
Благодаря образцам буддийского искусства, в представлении многих людей закрепился некий образ внешнего облика Будды Шакьямуни как человека либо азиатской внешности (для образцов искусства Юго-Восточной Азии, Тибета, Китая, Японии), классической индийской наружности (для Индии), либо европеоидной внешности (для греко-буддийских образцов искусства Бактрии, Гандхары). Однако, судя по исторической информации и данным последнего генетического исследования населения Индии, ближе всех к реальному облику Будды стоят греко-буддийские статуи. Его также называли Шакьямуни — мудрец, принадлежащий к клану Шакья.
