Аднойчы мы з мамай хадзілі па парку. Была ўжо позняя восень. І тут я заўважыў, што нехта варушыцца на тоўстым ствале старога дрэва. Я паглядзеў туды і ўбачыў вавёрку! Яна трымалася на ствале, моцна ўчапіўшыся ў кару кіпцікамі на лапках. З першага погляду было відаць, што мех у вавёрачкі вельмі густое і пухнатае. Я гэтаму не здзівіўся, бо да зімы ўсе звяры адрошчваць цёплыя футры. У кажушку звярка спалучаліся тры колеры: чырвона-рыжы, попельна-шэры і белы. Спінка і галоўка вавёрачкі былі рудымі, бакі шэранькая, а брушка - белым. Вавёрачка, не міргаючы, глядзела на нас сваімі бліскучымі чорнымі вачыма. Яны нагадвалі мне вугольчыкі. Вушкі на маленькай галоўцы звярка глядзелі ўверх. Я заўважыў на іх смешныя пэндзля. У школе нам расказвалі, што гэтыя пэндзля вырастаюць на вушах у вавёрачак раз да зімы, а летам іх там няма. Але самым раскошным ў вавёрчыных зімовым уборы быў, вядома, яе футравай пухнаты хвост! Ён жа нават замяняе вавёрцы парашут, калі яна скача па дрэвах! Я заўважыў, што хвост звярка меў шэры з рудым колер. Ён здаўся мне вельмі вялікім, нават больш самой вавёрачкі! Тут вавёрачка, хутка перабіраючы сваімі моцнымі чэпкімі лапкамі, імгненнем ўскараскалася па ствале дрэва. Маленькая альпіністка знікла за галінамі. Яна запомнілася мне сапраўднай пухнатай прыгажуняй
Сачыненне-разважанне " Ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп'ютара " "Чытанне – адна з форм шчасця",-писау Марк Твэн. На працягу ўсяго жыцця мы звяртаемся да кнігі. З дзіцячых гадоў яна дапамагае нам зразумець навакольны свет, зразумець саміх сябе. Вялікую ролю ў жыцці зараз мае электронная тэхніка. Якая роля адводзіцца зараз кнізе? Так можа, у XXI стагоддзі ўжо адпала неабходнасць у ёй? Ніхто канчаткова не ведае адказ на гэтае пытанне. Бо колькі людзей, столькі і меркаванняў. Я ж лічу, што ніякая тэхніка не можа замяніць чалавеку шчаслівыя гадзіны гутаркі з кнігай. Калі ты сядзіш за сталом або ляжыш на ложку, ляніва перагортваючы старонкі, адчуванні зусім іншыя ў адрозненне ад чытання якога-небудзь тэксту з манітора. . Пры чытанні ты можаш акунуцца ў зусім новы мір, спазнаць жыццё і пачуцці галоўнага героя кнігі. Кнігі могуць не толькі ляжаць і пыліцца, яны могуць стаць тваімі выдатнымі тваімі выдатнымі сябрамі, якія заўсёды могуць падтрымаць цябе, калі цябе сумна ці самотна, здольныя развеяць сумненні,трывогу, крыўду, як сапраўдны верны сябар, які ніколі не падмане. Як казау Логан Смит: "Рэальнае бедства-гэта адсутнасць книги.
Некалі паэт паспрабаваў перадаць, з чаго, на яго думку, складаецца, простае шчасце людское… Ну, памятаеце: “Простае шчасце людское, так, як і наша з табою, пэўна, складаецца з солі, з хлеба, сабранага ў полі…” У паэта ўспрыманне шчасця было менавіта такім… А ў іншых людзей — нашых з вамі землякоў, калег, суседзяў? Не сакрэт жа, што разуменне таго, што такое шчасце, каханне, сямейнае жыццё, у кожнага сваё. Ды што там — нават у аднаго і таго ж чалавека яно можа з гадамі мяняцца – ад “хачу вунь тую даўганогую бландзінку” ці “якая крутая тачка ў гэтага мачо” – да “дарагая, які смачны пірог у цябе сёння атрымаўся” і “мілы, ты адрамантаваў мой фен? Які ж ты ў мяне малайчына, я ўжо збіралася яго выкідваць”. А яшчэ псіхолагі сцвярджаюць, што жанчыны і мужчыны глядзяць на свет па-рознаму і ўспрымаюць яго неаднолькава… Напярэдадні Дня святога Валянціна нашы журналісты паспрабавалі высветліць, што ж укладваюць у адвечныя паняцці розныя людзі, з розным сямейным стажам, мужчыны і жанчыны, і задалі некаторым з іх адны і тыя ж пытанні. У выніку атрымалася скрыжаванне думак і поглядаў, якія часам скрыжоўваюцца са сваімі ж уласнымі…
З першага погляду было відаць, што мех у вавёрачкі вельмі густое і пухнатае. Я гэтаму не здзівіўся, бо да зімы ўсе звяры адрошчваць цёплыя футры. У кажушку звярка спалучаліся тры колеры: чырвона-рыжы, попельна-шэры і белы. Спінка і галоўка вавёрачкі былі рудымі, бакі шэранькая, а брушка - белым.
Вавёрачка, не міргаючы, глядзела на нас сваімі бліскучымі чорнымі вачыма. Яны нагадвалі мне вугольчыкі. Вушкі на маленькай галоўцы звярка глядзелі ўверх. Я заўважыў на іх смешныя пэндзля. У школе нам расказвалі, што гэтыя пэндзля вырастаюць на вушах у вавёрачак раз да зімы, а летам іх там няма.
Але самым раскошным ў вавёрчыных зімовым уборы быў, вядома, яе футравай пухнаты хвост! Ён жа нават замяняе вавёрцы парашут, калі яна скача па дрэвах! Я заўважыў, што хвост звярка меў шэры з рудым колер. Ён здаўся мне вельмі вялікім, нават больш самой вавёрачкі!
Тут вавёрачка, хутка перабіраючы сваімі моцнымі чэпкімі лапкамі, імгненнем ўскараскалася па ствале дрэва. Маленькая альпіністка знікла за галінамі. Яна запомнілася мне сапраўднай пухнатай прыгажуняй