н.с. восемдзесят два сталы
р.с. восемдзесят два сталы
д.в. васьмюдзесяццю дзвум сталам
в.с. восемдзесят два сталы
т.с. васьмюдзесяццю дзвума сталамi
м.с. васьмiдзесяцi дзвух сталах
н.с. дзевяцьсот семдзесят пяць
р.с. дзевяцьсот семдзесят пяць
д.с. дзевяцiстам сямiдзесяцi пяцi
в.с. дзевяцьсот семдзесят пяць
т.с. дзевяццюстамi сямюдзесяццю пяццю
м.с. дзевяцiста сямiдзесяцi пяцi
н.с. шэсцьсот сорак тры
р.с. шэсцьсот сорак тры
д.с. шэсцюстам сарака тром
в.с. шэсцьсот сорак тры
т.с. шэсцюстамi сарака трыма
м.с. шэсцюстах сарака трох
Поставь лучший
Объяснение:
І мне падумалася, што лёс гэтага жоўтага асенняга ліста вельмі падобны на лёс чалавека. Ён нарадзіўся на галінцы маленькім і безабаронным. Дрэва, якое, як матуля, дало яму жыццё, выпесціла яго і выгадавала. Яны ўвесь час былі звязаныя непарыўнай ніццю, дакладна як чалавечае дзіця і яго маці.
І вось яны павінны развітацца. Ліст адрываецца ад галіны і адпраўляецца ў самастойны палёт. Напэўна, маме-дрэву вельмі сумна развітвацца са сваім любімым дзіцяткам, але жыццё ёсць жыццё. Мы таксама калі-небудзь павінны будзем пакінуць сваіх мам і тат і пачаць жыць самастойна. Мы паступім у вышэйшыя навучальныя ўстановы ў іншых гарадах, скончым іх, уладкуемся на працу, ажэнімся. Невядома, як складзецца наша жыццё, але мы, як той ліст, страцім цесную сувязь з бацькамі. Будзем наведваць іх толькі час ад часу.
Жыццё будзе кідаць нас то ўверх, то ўніз, як раз як вецер кідае гэты жоўты асенні ліст. І невядома, як яно павернецца. Той жа ліст можа апынуцца ў гербарыі, у букеце якога-небудзь рамантыка, проста ўпасці ў лужу ці быць змеценым са смеццем. Яго лёс такі ж непрадказальны, як і наш.
І вось назіраю я за асеннім лістом, мільёны думак праносяцца ў галаве, і становіцца крыху страшна ад невядомасці, што нас чакае ў будучыні. Падумаць толькі, адзін маленькі жоўты асенні бярозавы ліст, а колькі разважанняў і пачуццяў ён змог выклікаць. Дзякуй табе, ліст!