Кобрын - горад у Брэсцкай вобласці Беларусі. Размешчаны на захадзе Палесся. З'яўляецца адным з найпрыгажэйшых гарадоў нашай краіны. Штогод у Кобрыне праходзяць дзясяткі фестываляў, конкурсаў, выстаў і культурных мерапрыемстваў. У горадзе шмат тэатраў і музеяў, якія захоўваюць гісторыю Беларусі; заводаў і фабрык, якія вырабляюць разнастайную прадукцыю для жыхароў; рэк, азёр, якія адлюстроўваюць чысціню, мірнасць і ўсё хараство краю; зялёных лясоў, напоўненых цудоўнымі пахамi дрэў, смачнымі ягадамі і грыбамі. Сюды прыязджаюць сотні турыстаў з розных куткоў свету, каб атрымаць асалоду ад ўсяго гэтага і адпачыць. Мясцовыя жыхары заўсёды рады гасцям!
ответ:У кожнага чалавека ёсць сябры, у мяне таксама, нажаль я не выключэнне, у якой наогул няма сяброўкі хаця б. Ды сябры - гэта тыя людзі з якімі ты праводзіш усё сваё жыццё. У кожнага чалавека свой круг зносін, у кожнага свая кампанія, у каго-то смешныя у каго-небудзь сур'ёзныя, а ў кагосьці наогул неадэкватныя. Але сутнасць заключаецца ў тым каб умець сябраваць з іншымі людзьмі, знаходзіць з імі агульную мову, паводзіць сябе з імі нароўні, не гледзячы ні на якія фактары жыцця. Ды бываюць шмат выпадкаў калі людзі, маюць зносіны з гэтай кампаніяй, потым пераходзяць у іншае кола зносін, потым зноў вяртаюцца сюды, як прамы пералётныя птушкі, якія ўзімку ляцяць у вырай, а ўвесну вяртаюцца назад. Так што сябры мае кантактуйце з усімі, любіце ўсіх, нікога не аддзяляюць, ну і не забываемся пра старых сяброў, з якімі мы з дзяцінства расцём.
Спачатку жаніх павінен быў адпраўляцца ў дом нявесты. Перад гэтым яго сябры рыхтавалі вясельны поезд. Так зваліся падводы, аздобленыя званочкамі, стужкамі і кветкамі. Званочкі не толькі стваралі святочны настрой, але і, па павер'ях нашых продкаў, адпужвалі злых духаў. Затым бацькі благаслаўлялі сына і вясельны поезд адпраўляўся ў дарогу на выкуп нявесты. Выкупляць нявесту ехалі сам жаніх, яго хросная маці, сват і іншыя госці. Абавязак сабраць выкуп (грошы, прысмакі, гарэлку) ускладаўся на свата.
Тым часам у хаце нявесты рыхтаваліся да прыезду гасцей, гатавалі пачастунак. Сяброўкі дапамагалі нявесце апрануцца ў вясельны ўбор. Ён складаўся з сукенкі, чырвонага паяска, чырвоных боцікаў, белай фаты, вянка з кветак. Прычоска была простай - каса.
Калі прыбывалі госці, пачынаўся торг за нявесту. Ён вельмі падобны да гандля на рынку: адзін бок павышае цану, другі паніжае. Калі бакі дамовіліся, торг скончаны. Жаніх вёў нявесту да сябе дадому. Там былі накрытыя сталы. Госці рассаджваліся так: па адзін бок стала - госці жаніха, па другі - госці нявесты.
Пасля непрацяглага застолля ўсе ехалі ў царкву на вянчанне. Адтуль маладыя адпраўляліся на могілкі пакланіцца продкам. А ўжо адтуль - дадому. Але па дарозе дадому жаніх павінен быў перанесці нявесту на руках цераз сем мастоў.
Дома маладых сустракалі іх бацькі. Ім насустрач выносілі каравай. Яго трэба было пацалаваць, перш чым увайсці ў дом.
Вяселле адзначалі тры дні: як у доме жаніха, так і ў доме нявесты. У канцы ўрачыстасці дзялілі два каравая: адзін - госці жаніха, другі - госці нявесты. Пасля гэтага мама жаніха забірала ў маладое фату і давала ёй хустку.
Праз дзевяць дзён пасля вяселля ладзілі свята для бацькоў маладых. А ўжо пасля гэтага пачынаўся мядовы месяц.
Мне вельмі падабаюцца нашы старыя вясельныя традыцыі. Яны вельмі прыгожыя і душэўныя. Вельмі шкада, што яны не захаваліся да нашых дзён.