Сымонку вельмі хвалююць і чаруюць розныя з'явы прыроды і навакольны свет. Усё знаходзіць водгук у душы героя:
...I ў душы яго ўсе з'явы
Сваё мелі адбіццё.
Сымонка з яго чуйным успрыняццем рэчаіснасці бачыць непаўторную прыгажосць роднай зямлі. Ён не проста «чуе шэпт каласоў», а «ловіць сэрцам спеў прыгожы».
Каб паказаць прыроду ва ўяўленні Сымонкі, аўтар карыстаецца шматлікімі вобразна-выяўленчымі сродкамі. Напрыклад:
Што гаворыць жытні колас,
I аб чым шуміць ячмень,
I чаго спявае ўголас
Мушка, конік, авадзень.
Што ўгары пад срэбрам жыта
Пяе жаваранак той
Так прыгожа — самавіта,
I зачым у высь блакіту
Ідзе ветрык пехатой...
У гэтым урыўку ўжыты ўвасабленні (колас гаворыць; мушка, конік, авадзень спявае, жаваранак пяе, ветрык ідзе пехатой).
Усё ажывае перад вачыма таленавітага хлопчыка. Таксама аўтар выкарыстоўвае эпітэты: срэбра жыта, край мілы, глухіх лядзін, вольных птушак, пташук дзянькі.
Объяснение:
Никого в Новогрудке не сыщется ныне, Кто бы песни тебе не пропел о Гражине. Повторяют ее дудари по старинке, А долина зовется — долиной Литвинки.