"Скажы, калі ласка, якая зараз гадзіна" - папрасіла дачушка непадымаючы галавы ад падушкі і (не)расплюшчваючы вочы. Маці незадаволена зірнула на гадзіннік і абвясціла: "Ты ўжо спазнілася - час табе непатрэбен". Дяўчынка насунула на галаву коўдру, але тут жа падскочыла на ложку і акругліла і без таго вялікія вочкі. "Я ж прасіла цябе пабудзіць загадзя" - закрычала яна з абурэннем. "Я і буджу цябе ўжо на працягу паўгадзіны, а ты ўсё ніяк не можаш падняцца" - не весела гаварыла матуля. "Збірайся хутчэй, можа і паспееш".
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
А слово верабьи можно перенести - ве - рабьи или вера - бьи...