Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (у. караткевіч "паром на бурнай рацэ") літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. каб глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. такі прыём выкарыстаны янкам купалам у паэме «курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. у параўнальным плане пададзены вобразы сцёпкі і аленкі ў аповесці «на прасторах жыцця» якуба коласа. гэтым прыёмам карыстаўся і у. караткевіч пры стварэнні вобразаў пора-леановіча і горава ў апавяданні «паром на бурнай рацэ» . абодвагероі — выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. у пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, пора-леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу магілёва» , таму «ў дапамогу яму» паставілі юрыя горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з паўстанцаў пад ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку пора-леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога — шпіёніць? але гэта толькі першае ўражанне. у. караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто? вось мы бачым горава, які ў думках апынуўся ў маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзейку, марыць аб мірным жыцці. і раптам — стрэл! гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў пора-леановіч. горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. і яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь — адмеціна двубою. многае можа сказаць пра героя яго партрэт. пора-леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: «яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам» . і тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пора-леановічу: «чалавек, які сядзіць яго, — страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення» . і вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым. наступная ноч выдалася «вераб’інай» . дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. на перасцярогу бывалага салдата івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, пора-леановіч рэагуе іранічна: «табе што да таго? няхай не суюцца ў » і калі гораў хоча неяк абразуміць пора-леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. і ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. іншага яны не варты. людзей не шкадуй. ні жанчын, ні дзяцей. ідзі па трупах, і добра табе будзе. і мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты пора-леановіч. для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. а прысяга, закон гонару — гэта не для яго. яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. адзін (пора-леановіч) ведаў, што пакаранне грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. другі (гораў), нічога не , рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі. менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць пора-леановіч і гораў. мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім . такія людзі, як капітан пора-леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.
Бацькаў радзі як мілагучна і прыгожа гучаць гэтыя словы! якой любоўю адгукаюцца яны ў сэрцы кожнага беларуса! табе, родны куток, дзе ўзгадавала мяне маці, дзе я зрабіў першыя крокі, табе прызнаюцца ў любові паэты, захапляючыся табой, тваімі краявіі, тваімі шчырымі працавітымі людзьмі гэтак жа і я, твой сын, хачу сказаць, што ў якім бы куточку зямлі я ні быў, ты вечна будзеш для мяне адзінай і непаўторнай зямлёй.я спадзяюся, што вы разумееце мае пачуцці, выкліканыя цудоўным вершам с.законнікава. вачыма прабягаю па яго радках — і ў душы маёй не толькі павага да аўтара, які так хораша піша пра свой край, але і нейкае пачуццё замілавання і пяшчоты да сваёй бацькаўшчыны. многія называюць гэта пачуццё патрыятызмам, а я кажу, што гэта любоў, сапраўдная любоў, і не толькі да тых мясцін, якія мяне ўзрасцілі, але і да ўсяго краю, дзе спрадвеку жылі мае продкі — беларусы, дзе нарадзіліся славутыя ф.скарына, я.купала, я.колас, ф.багушэвіч і многія іншыя, чые імёны назаўсёды ўвайшлі ў гісторыю іх радзімы, дзе перад гасцямі ўстаюць у поўнай прыгажосці нашы сціплыя пейзажы: блакітныя доўгія стужкі рэк, бяздонныя люстэркі азёр, велічныя лясы і бясконцыя, шырокія палі. я лічу, што с.законнікаву знаёма гэта пачуццё, інакш ён бы не мог напісаць: калі і ёсць на свеце рай,дык ён — на беларусі! гэтымі радкамі і іншымі ў вершы аўтар даводзіць да чытачоў, што няма на свеце лепшага кутка, чым беларусь, і няма для яго, паэта, большай радасці, як пасля доўгіх вандровак вярнуцца ў і «абняць наўсцяж сваю зямлю, як крыламі-рукамі». аўтар ганарыцца сваёй зямлёй, якая праз стагоддзі пранесла на сабе ўвесь цяжар болю і пакут, якія выпалі на яе лёс: частыя набегі з боку зайздроснікаў-суседзяў у сярэднія вякі, засілле з боку расійскай імперыі, дзве айчынныя і грамадзянская усё гэта было, але не скарыла нашу айчыну і яе людзей. усё адбудавалі нанава, кажа паэт: тут загучаў на новы ладпаэта заклік вешчы —гушкае космас арлянят,купалы чуе так, мабыць, вечна будзе жыць той край, які мае такіх сыноў, як с.законнікаў, якія вершамі ўслаўляюць яго, якія ў сэрцы сваім знаходзяць тыя словы, якія найлепш падыходзяць, каб выказаць сваю любоў да радзімы. i верш «бацькаўшчына» — таму прыклад. яго эпітэты («душой адкрытай», «чорныя вайны сляды», «матчын кут»), метафары («голас вечнасці», «космас гушкае»), параўнанні («абняць, як крыламі», «засну непераможным птахам») аўтару ярка, вобразна і дакладна перадаць тэму сваёй любові да роднай зямлі.паэту бязмежна хочацца, каб мы, беларусы, паважалі, любілі свой край, каб за межамі бацькаўшчыны сумавалі і не ведалі болынага шчасця, чым вярнуцца да родных мясцін, дзе так люба ўсё і знаёма.
