Я хачу расказаць гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца, ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіна жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Шапіках падрасла і апынулася Барсік, але ласкальных Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком золотйсто-белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяняці Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага, ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся: быў незалежны і важны. Жартам мы празвалі яго "інтэлігентам". Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок - прасядзеў за канапцы больш сутак.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галінку грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басяй: яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было
рэшатам не накрыеш