Я хачу расказаць вам пра майго сябра. Яго завуць Ягор. Мы з Ягорам пазнаёміліся два гады таму ў летнім лагеры. У нас хутка выявілася мноства агульных інтарэсаў. Акрамя таго, аказалася, што мы з аднаго гораду, таму наша сяброўства не скончылася з заканчэннем лета. Ягор - мой аднагодак. Ён сярэдняга росту, хударлявага целаскладу. У яго нядрэнная пастава і даволі шырокія плечы. Твар у Ягора авальны, з высокім ілбом. Лоб затуляе чуб. Ягор лічыць, што ў яго вялікія вушы, таму гадуе валасы так, каб яны прыкрывалі вушы. Але мне здаецца, што вушы ў яго абсалютна нармальныя, а вось валасы не перашкаджала б пастрыгчы. Ягор не вельмі любіць ўкладваць валасы і пастаянна ходзіць кудлаты. Але беспарадак на яго галаве глядзіцца даволі міла. У майго сябра вялікія блакітныя вочы. Яму часта робяць з гэтай нагоды кампліменты. Ягор наогул не турбуецца аб сваім знешнім выглядзе. Ён можа выйсці з дому непрычэсаным. Апранае ён тое, што першае падгарнулася пад руку. Яго неахайнасць з лішкам кампенсуецца тым, што ён мілы, абаяльны і вясёлы. Калі людзі знаёмяцца з ім бліжэй, ім становіцца ўсё роўна, што на ім надзета і якая ў яго прычоска. Ёсць у гэтым хлопчыку нешта такое, што прымушае людзей цягнуцца да яго. Вось такі ён, мой сябар Ягор. Ёсць у яго і добрыя рысы, і дрэнныя. Але ён мой сябар, я люблю яго такім, які ён ёсць.
Улетку я часта хадзіў на рыбалку на возера, што знаходзілася паблізу нашай вёскі. Каля возера расла вольха. Закінуўшы вуду, я любіў ляжаць пад ёю і, не зводзячы вачэй з якога-небудзь воблака, глядзець на неба. Асабліва прыемна такое баўленне часу, калі воддаль раз-пораз вуха ловіць водгалас надыходзячай навальніцы. Я жыву на краю вёскі недалёка ад возера, таму магу ляжаць да таго часу, пакуль ўжо не зазіхацяць водсветы маланак над галавою. Так было і ў гэты аўторак. З адным толькі адрозненнем. Навальніца на гэты раз пачалася ў адно імгненне. Таму я паспеў толькі перабегчы цераз зааранае iржышча і дабегчы да бліжэйшай амшары, дзе і намерыўся перачакаць непагадзь. На зямлю апусцілася такая імгла, што хоць вока выкалі. Мне было вельмі страшна, але я, заціскаючы вушы рукамі, дачакаўся заканчэння гэтага жаху, і атрымаў магчымасць імчацца дадому, дзе ў цяпле і цішыні жаваў ігрушы і распавядаў пра сваю прыгоду маме. Мама сказала, што будзе мне навука, як перад навальніцай на возера хадзіць. Думаю, яна мае рацыю.
Мы з Ягорам пазнаёміліся два гады таму ў летнім лагеры. У нас хутка выявілася мноства агульных інтарэсаў. Акрамя таго, аказалася, што мы з аднаго гораду, таму наша сяброўства не скончылася з заканчэннем лета.
Ягор - мой аднагодак. Ён сярэдняга росту, хударлявага целаскладу. У яго нядрэнная пастава і даволі шырокія плечы.
Твар у Ягора авальны, з высокім ілбом. Лоб затуляе чуб. Ягор лічыць, што ў яго вялікія вушы, таму гадуе валасы так, каб яны прыкрывалі вушы. Але мне здаецца, што вушы ў яго абсалютна нармальныя, а вось валасы не перашкаджала б пастрыгчы. Ягор не вельмі любіць ўкладваць валасы і пастаянна ходзіць кудлаты. Але беспарадак на яго галаве глядзіцца даволі міла. У майго сябра вялікія блакітныя вочы. Яму часта робяць з гэтай нагоды кампліменты.
Ягор наогул не турбуецца аб сваім знешнім выглядзе. Ён можа выйсці з дому непрычэсаным. Апранае ён тое, што першае падгарнулася пад руку.
Яго неахайнасць з лішкам кампенсуецца тым, што ён мілы, абаяльны і вясёлы. Калі людзі знаёмяцца з ім бліжэй, ім становіцца ўсё роўна, што на ім надзета і якая ў яго прычоска. Ёсць у гэтым хлопчыку нешта такое, што прымушае людзей цягнуцца да яго.
Вось такі ён, мой сябар Ягор. Ёсць у яго і добрыя рысы, і дрэнныя. Але ён мой сябар, я люблю яго такім, які ён ёсць.