Драматычныя творы Кандрата Крапівы атрымалі шырокае прызнанне не толькі ў нашай краіне, але і далёка за яе межамі. Творчасць пісьменніка складае залаты фонд гісторыі тэатральнай культуры, з'яўляецца школай мастацкага майстэрства для многіх беларускіх драматургаў. Найбольш вядомай і папулярнай п'есай К. Крапівы стала камедыя "Хто смяецца апошнім", якая адлюстроўвае атмасферу, што панавала ў краіне ў 1937-1938 гг. Дзеянне камедыі разгортваецца ў навукова-даследчым інстытуце геалогіі, дзе дырэктарам з'яўляецца Гарлахвацкі. Да навукі дырэктар не мае ніякага дачынення: на пасаду кіраўніка інстытута яму дапамаглі ўладкавацца "сябры", выдаўшы фальшывую даведку. Гарлахвацкі адчувае сябе ў інстытуце, як рыба ў рацэ. Як гаспадар становішча, Гарлахвацкі тэрарызуе, шальмуе, запалохвае сумленных вучоных, хапаючы іх мёртвай хваткай (зусім невыпадкова драматург дае яму прозвішча Гарлахвацкі). Асабліва актыўнай стала яго дзейнасць пасля таго, як у інстытут прыйшла папера з патрабаваннем прадставіць спіс навуковых прац дырэктара. Не маючы ніводнай, Гарлахвацкі спрабуе выратаваць сваю шкуру шляхам шантажу, подкупа, пагроз, паклёпаў. І вось з яго лёгкай рукі былы настаўнік Варонежскай гімназіі Туляга раптам становіцца дзянікінскім палкоўнікам, асістэнтка Вера Міхайлаўна - распусніцай і амаральнай асобай, прафесар Чарнавус - здраднікам, ворагам народа, за што адхіляецца ад чытання лекцый, кніга яго здымаецца з выдавецкага плана, а над дачкой-студэнткай навісае пагроза выключэння з інстытута. Запалоханага Тулягу Гарлахвацкі прымушае напісаць за яго навуковы даклад. Невуцтва і шарлатанства Гарлахвацкага поўнасцю выкрываюцца ў канціы п'есы, калі на вучоным савеце слухаецца даклад "Новы від дагістарычнай жывёліны". З сур'ёзным выглядам абараняе дырэктар тэорыю аб мамантавай свінні, напісаную Тулягам. Вобраз "свінтуса грандыёзуса", праўда, асацыіруецца не з дагістарычнай жывёлінай, а з самім Гарлахвацкім. У дасягненні жаданай мэты Гарлахвацкаму дапамагае малодшы навуковы супрацоўнік Зёлкін - падхалім і пляткар. Ён з'яўляецца правай рукой Гарлахвацкага, надзейным яго паслужнікам, які, як шкоднае зелле, атручвае вакол сябе атмасферу, сее падазронасць і недавер сярод вучоных. Не маючы здольнасцей да навукі, пазбаўлены прынцыповасці, Зёлкін можа неймаверна раздзьмуць кожную дробязь, адшукаць у выпадковым, сказаным без усялякага прыхаванага намеру слове небяспечны палітычны сэнс. Варта было яму пачуць што-небудзь дрэннае аб сваім знаёмым, як сумленны чалавек станавіўся ворагам народа. Невуцтва і падхалімства Зёлкіна найбольш ярка праяўляюцца ў сцэне абароны Гарлахвацкім "навуковай працы". У прадмове Зёлкін кідаецца расхвальваць вялікія адкрыцці свайго начальніка, яго канструктыўны розум, даследчыцкія здольнасці. Але калі высвятляецца, што даклад не мае навуковай вартасці і што напісаны ён Тулягам, Зёлкін, нават не чырванеючы, гаворыць адваротнае: "Я так і думаў! Не можа быць, каб вы, Аляксандр Пятровіч, такую бязглуздзіцу напісалі". Важную ролю ў п'есе адыгрывае Туляга. Гэта сумленны, працавіты і сціплы чалавек. Вызначальнай рысай яго характару з'яўляецца баязлівасць. Магчыма, карані яе ў былым жыцці Тулягі, прывучанага слухацца начальства, нікому не пярэчыць, быць пакорлівым. Страх Тулягі, безумоўна, абумоўлены і грамадскай атмасферай таго часу, калі існавалі ўсеагульныя падазронасць і недавер, калі чалавека без усякай прычыны маглі арыштаваць. Баючыся нават уласнага ценю, запужаны прайдзісветам Гарлахвацкім, Туляга згаджаецца напісаць навуковую працу свайму дырэктару. Востра перажываючы сваё становішча вучонага-парабка, Туляга паступова пазбаўляецца ўласцівага яму страху. Нерашучы і баязлівы, ён у канцы камедыі з'яўляецца самым актыўным у барацьбе з Гарлахвацкім, у канчатковым яго выкрыцці. Ён піша даклад, які паказаў невуцтва лжэвучонага Гарлахвацкага, і з горда паднятай галавой, з выглядам пераможцы праходзіць паўз дырэктара. Безумоўна, шлях героя да перамогі быў нялёгкім. Пераадолець сваю баязлівасць і нерашучасць яму дапамаглі чулыя адносіны калег па працы - Чарнавуса, Веры, Левановіча. Дзякуючы іх намаганням зрываецца маска вучонага з невука і паклёпніка, высмейваецца падхалімства і прыстасавальніцтва, кар'ерызм і двурушніцтва. Апошнімі, на шчасце, смяюцца сумленныя вучоныя (у гэтым сэнс назвы камедыі). У п'есе "Хто смяецца апошнім" выявілася майстэрства К. Крапівы як тонкага псіхолага, які знайшоў непаўторныя, індывідуальныя рысы для герояў, поўна і закончана "вымаляваў" іх партрэты. Імёны Гарлахвацкага, Зёлкіна, Тулягі, як і імёны шматлікіх гогалеўскіх і шчадрынскіх герояў, ператварыліся з уласных у агульныя. На жаль, падхалімства, нахабства, подласць, пляткарства часта сустракаюцца і ў нашы дні. Нямала ёсць людзей, якія робяць усё, каб падняцца па службовай лесвіцы, заняць больш высокую пасаду. Дзеля сваіх асабістых інтарэсаў такія людзі не грэбуюць нічым, ідуць на любую подласць. Змагацца з імі, лічыць К. Крапіва, трэба агульнымі сіламі, проціпаставіўшы невуцтву і ашуканству прынцыповасць, строгасць і ваяўнічасць.
Не народны пясняр, а Купала ў Ляўках. ___І сёння, хоць прайшло ужо нямала часу, хоць сёе-тое ў краяведзенне змянілася, нельга не захапляцца рэдкімі па прыгажосці мясцінамі абапал Дняпра паміж вёскай Ляўкі і старажытным Копысем. Здаецца, само натхненне кіравала стыхіяй, калі ўзнімала яна гэтыя берагавыя кручы, зарослыя на схілах арэшніка, гэтыя дзівосныя яры, шумлівыя лясы і неабсяжныя далі правабярэжжа, на якія ў веснавое разводдзе выходзіць Дняпро, і ператвараецца ў сапраўднае мора. ___Не ведаешь, калі тут прыгажей: у зімку , у вясну , ці улетку, але лепш за ўсё тут у восень, калі да красы прыроднай далучаецца прыгажосць чалавечай працы, калі звон кранутых золатам лясоў зліваецца з песняй жніва і пачынаецца свята ўраджаю. ___Мінавіта у гэты час, можна найлепш зразумець і глыбей адчуць, чаму Янка Купала, апынуўшыся ў творчай камандзіроўцы, захапіўся гэтымі мясцінамі і хутка зноў вярнуўся сюды, каб збудаваць непадалёк ад Ляўкоў хату, і штогод прыязжаў туды, і заставаўся на ўсё лета. ___У вялікай літаратурнай спадчыні Янкі Купалы творы, напісанныя ў Ляўках, займаюць значнае і асаблівае месца. Яны прасягнуты сонечным ,жыццесцвярдажальным, аптымістычным настроем, шчырай радасцю за чалавека. Толькі ў чэрвене тысяча дзевяцьсот трыццать пятага года, калі Купала ўпершыню прыехаў у Ляўкі на працяглы адпачынак, ён напісаў каля двух дзясяткаў вершаў, якія ўвайшлі ў залаты фонд яго творчай спадчыны: ''Сыны'', ''Госці'', ''Вечарынка''', "Алеся", "Хлопчык і Лётчык" і інш. Не менш плённымі для паэта былі ліпень і жнівень таго ж года. Паэт перажываў незвычайны творчы ўздым. ___Вершы, напісаныя народным паэтам у Ляўках своеасаблівы яшчэ і таму, што пісаліся яны амаль кожны раз пасля калгаснага сходу або сустрэч с калгаснікамі ў полі, на таку, у сялянскай хаце. Кожны факт звычайнага сялянскага жыцця Янка Купала змог убачыць і асэнсаваць як з'яву гістарычнага значэння , як факт нараджэння новага, ні кому на свеце да гэтага невядомага чалавека. ___Плённым, натхнёным быў той час, праведзёны паэтам у Ляўках. Навакольная прырода, вольная праца людзей абуджалі творчую думку, спрыялі напісанню мастацкіх твораў.
