жыу на белам свеце вадзяник,жыу ен на ьалоце и любиу размауляць,але людзи к яму не прыходзили,бо пугалися. тады вырашыу ен украсци дзиця и прывесци сабе на балота. дачакаушысь ночы выйшау вадзяник да вески, и падумау,навошта мне непаслухмянае дзиця? я украду добрае и паслухмянае. украу вадзяник дщяучынку малую,гадоу 10 . прывеу сабе на балота. а дзяучынка првчнулася и не спужалася,яна любила новыя знакомствы. вадзяник спытау яе,часу ты не пудаешся? а яна адказала-я цябе навучу добрым справам,хату тваю прыбяру,и оюдзи да цябе прыходзиць будуць,и я так сама,але ты за гэта мне адпусци. вадзяник згадзиуся,дзяучына зрабила тое,што абяцала. и прыходзили людзи кожны день да вадзянмка и з им чай пили. канец
Ваденик
Объяснение:
ваденик- ён з царства Воды. Але вады не крыштальнай чысціні. Там, дзе вір, ды вір, ды рака з беражліва карчакамі - там ён і жыве. Сям'я ў Вадзянога ёсць. Жонка - русалка, і дзетак нямала. Пазабаўляцца Вадзянік любіць ноччу. Ўсплыве на паверхню ракі - і давай гарэзаваць. Накшталт і дарослы ўжо, а далонькамі па рацэ пляскае, пырскаецца, ды рыб ганяе. Ну чыста свавольнік! А, бывае, і такое выкіне - чалавечае аблічча прыме, і быццам бы, як усе. Ды толькі дзе ні прысядзе - месца мокрым аказваецца
З навіслых над галавою хмар хутка пойдзе дождж.
Пажоўклая ад спякоты трава лёгка загараецца.
Трэба зграбці апалае з дрэваў лісце.
Скошаныя ўлетку лугі к восені зноў зазелянелі.
Па полі то тут, то там стаялі парыжэлыя ад вільгаці стагі.
Люблю глядзець на аголеныя па-асенняму палеткі.
Прыціхлая пасля дажджу зямля дыхае свежасцю.