Ускорят бег стрелки часов,
Отсчитывающих ход жизни твоей.
Остервенело вгрызается в свой хвост
Уроборос, великий Змей.
В час, когда чёрного и белого нет,
Здесь уже умер свет, но не родилась тьма,
Стираются грани материального мира
И всё заполняет серая мгла.
И одинокая капля соединяется с морем…
У пристани тебя ждёт последний корабль…
Уплыть… Уплыть!
Ускорят бег стрелки часов,
Отсчитывающих ход жизни твоей.
Остервенело вгрызается в свой хвост
Уроборос, великий Змей.
В час, когда чёрного и белого нет,
Здесь уже умер свет, но не родилась тьма,
Нет ощущений, и не видят глаза.
Твоё время пришло, ты плывёшь – но куда?
И одинокая капля соединяется с морем…
У пристани тебя ждёт последний корабль…
Уплыть… Уплыть!
Ослабит хватку свою великий Змей,
Ты ужаснёшься, свободу обретя,
И полной грудью сделав первый вдох,
Вместе пустоту впустив в се
Позади остался Жизни материк –
Тут нет людей и далека земля.
Здесь вечный штиль, не слышен чаек крик –
Океан Смерти окружает тебя.
Ускорят бег стрелки часов,
Отсчитывающих ход жизни твоей.
Остервенело вгрызается в свой хвост
Уроборос, великий Змей.
лучший
Паступова сыходзіць снег. Абуджаецца прырода. Пачалі зелянець узмежкі і пожні, пайшла ў рост азімая рунь. Дзе-нідзе паказалася зялёная трава на лугах. Абсыхае зямля.
Залаціста-жоўтымі коцікамі ўпрыгожваюцца вербы, раскрываюцца пупышкі чырвонай бузіны, парэчак, расцвітаюць вольха і арэшнік.
З-пад пачарнелага мінулагодняга лісця сярод аголеных кустоў і дрэў блакітнеюць пралескі. Далікатнымі белымі зорачкамі цвіце кураслеп, ружова-фіялетавымі суквеццямі — чубатка, буйнымі ліловымі званочкамі — сон-трава. На шэрых лясных палянах ярка гараць жоўтыя буйныя шары пярэсны. Лотаць пазалаціла берагі рэк і канаў — яны сталі ярка-сонечнымі, зазіхацелі залатымі россыпамі лугі. Лёгкі марозік уранку яшчэ выбельвае цукрам дол. Але знясіленай зіме ўжо не ачуняць. Памякчэў, страціў сваю колішнюю калючасць вецер.
Пачынаюць распускацца дрэвы і кусты. Вербалоз распушыў свае каткі, пад якімі бзыкаюць чмялі. Пачула цяпло і выпаўзла працавітая мурашка. Вяртаюцца з далёкага падарожжа пералётныя птушкі. Высока ў небе днём і ноччу праплываюць чароды гусей, качак, кулікоў, жаваранкаў, шпакоў, драздоў, берасцянак… Птушкі ладзяць сабе гнёзды — пара на роднай зямлі і пра птушанят падумаць. Кожны новы дзень вясны дорыць новыя птушыныя галасы. Некаторыя спяваюць ноччу, іншыя — на світанні, днём. Ёсць птушкі, што спяваюць толькі з узыходам сонца.
Па-гаспадарску аглядае жытло і выкідвае смецце, нацяганае вераб’ямі, чорны з сінім адлівам шпак. Потым садзіцца на дрэва і заводзіць вясёлую песеньку, наспяваецца — і зноў за працу. Пазней прылятае сяброўка. Убачыўшы яе, шпак узмахвае крылцамі і заўзята свішча, стараецца ёй спадабацца: то шмыгне ў шпакоўню і высуне адтуль галоўку, то злятае на зямлю і схопіць якуюсьці саломінку ці пушынку і нясе ў домік.
На высокіх дрэвах бурліць-гамоніць жыццё ў гракоў. Яны ўсё вядуць «кватэрныя разборкі». Неўзабаве пачнуцца і ў іх клопаты. Пажвавела птаства. Да сініх прыцемкаў крычаць на дрэвах вароны, купкамі шчыруюць вераб’і, мітусліва носяцца ў паветры сарокі.
Неба паступова губляе сваю зімовую шэрасць, маладзее. Днём пераклікаецца галасамі пеўняў вуліца, пачынае пераклічку ў хлявах жывёла. Вясна!
