Вясною птушкі вяртаюцца з выраю на радзіму. Найпершы клопат у іх – віць новыя гнёзды.
Буслы робяць свае гнёзды на дрэвах, нават на воданапорных вежах адразу на шмат гадоў. Вясною яны толькі рамантуюць свае жытло і мяняюць у ім падсцілку. У бусліным гняздзе з бакоў і знізу нярэдка ладзяць сабе гнёзды і вераб’і.
Чорныя кучкі галля ў вершалінах дрэў – гэта грачыныя гнёзды. Калі на дрэвах зазелянее лісце, іх цяжка заўважыць. Вясковыя і гарадскія ластаўкі вяртаюцца з выраю позна, у маі. Гнёзды лепяць пад дахамі, у нішах будынін, там, куда не могуць дабрацца каты. Лепяць іх з камячкоў зямлі, розных сцяблінак, валаскоў, нітачак. Змочваюць слінаю, перамешваюць і трывала прыклейваюць да сцен. Унутры высцілаюць мяккімі сухімі травінкамі, пер’ем.
Берагавыя ластаўкі майструюць свае гнёзды ў глыбокіх норках. Кормяцца яны пераважна мошкамі, ловячы іх на ляту ў паветры. Над цёплаю рачною вадою мошак болей, чым у іншых мясцінах. Таму для сваіх птушыных калоній і абіраюць берагавыя ластаўкі абрывістыя пясчаныя берагі.
У норцы, пад карэннямі на абрывах, робіць гняздо і зімародак. Гэту невялікую даўгадзюбую, зеленавата-бліскучую птушку не часта пабачыш. Яшчэ радзей удаецца назіраць, як нырае зімародак у ваду: ён звычайна корміцца маленькімі рыбкамі.
Чарацянкі робяць гнёзды ў выглядзе кошыка, ладкуюць іх на сцяблінках трыснягу альбо на лазовых ці вярбовых галінках. Плятуць свае кошыкі з сухіх травінак, палосачак кары, конскіх валасоў. Унутры высцілаюць сухім лісцем, пухам, мяккімі кветкавымі мяцёлачкамі. Калі праклюнуцца з яек птушаняты, яны люляюцца ў гэтых кошыках, як у калысцы. А гняздо садовай чарацянкі можна знайсці і пры хаце, у зарасніку крапівы альбо малінніку.
Сінічкі ў вырай не лятаюць. Жывуць пастаянна з намі. Селяцца не толькі ў лясах і вербавых зарасніках уздоўж рэк і ручаёў, але і ў парках, садах. Гнёзды робяць у дуплах дрэў, у шчылінах будынкаў, нават у вулічных ліхтарах. З сухіх галінак і травінак, імху, ваты. Унутры высцілаюць валаскамі, поўсцю, раслінным пухам.
Янка Купала прысвяціў сваю паэму “Бандароўна” гераічнаму мінуламу украінскага народа. У тыя далёкія часы вельмі цяжка жылося украінскаму і беларускаму народу. Сяляне цярпелі не толькі нацыянальны і феадальны прыгнёт, а нават былі пазбаўлены усялякіх чалавечых праў.
Аднак народ не сядзеў на месцы, а змагаўся за сваю незалежнасць і волю.
Паэма “Бандароўна” названа у гонар смелага учынка дзяўчынкі –украіначкі Бандароўны.
У той час на Украіне крыўдзіў і свавольнічаў увесь народ пан Патоцкі. І калі аднойчы на вечарынцы ён убачыў Бандароўну, то вырашыў ён яе абняславіць. Пан сілай стаў прыставаць к дзяўчынцы, аднак тая доўга не думаючы з’ехала яму па твары. Не сцярпеў такіх адносін да сябе пан і прыстраліў Бандароўну. Потым ён вырашыў нейкім чынам згладзіць сваю віну і вырашыў наладзіць пышнае пахаванне Бандароўны. Аднак гэтая вестка вельмі хутка абляцела усю Украіну. Украінскі народ вырашыў зрабіць паўстанне супраць польскіх прыгнятальных паноў.
Асновай сюжэта паэмы “Бандароўна” з’яўляецца канфлікт паміж Бандароўнай і Патоцкім. У гэтым і праяўляецца канфлікт сацыяльнай няроўнасці чалавека.
Бандароўна рашуча адхіляе прапанову пана, з пагардай адмаўляецца ад яго багацця і грошай. У паядынку з панам Бандароўна не адзінокая, на яе баку праўда і падтрымка народа. Бандароўнана — дачка народа. Яна здольна на рашучыя учынкі і самаахярнасць. У вобразе Б. адлюстраваліся выдатныя рысы народнага характару як любоў, непакорлівасць, гераізм, высокая чалавечая годнасць, маральная чысціня.
Яна чалавек палымянай душы, гордая, смелая, непакорлівая. У гэтай простай украінскай дзяўчыны высока развіта пачуцце уласнай чалавечай годнасці. Але самая выдатная рыса яе характару — любоў да свайго народа, да свабоды. Б. ненавідзіць прыгнет, не можа жыць у няволі, не хоча быць палюбоўніцай пана. Свабода для яе даражэй за усе на свеце. У імя свабоды гераіня ахвяруе сваім жыццем.
Объяснение:
