Леня Савченко и Гриша Михневич учились в одном классе, сидели за одной партой и жили на одной квартире. В школе все говорили, что их водой не разольешь. И это в самом деле было так. Если на улице, играя в снежки, Гриша чувствовал себя побежденным, то на он звал Леню. И наоборот, Леня, который учился слабее Гриши, за обращался также только к другу. Гриша никогда не отказывал ему в так как он был ему лучшим другом
Я маю вельмі харошага, паслухмянага і, вядома, любага ката, якога клічуць Шоська. Я жыву побач з ім ужо каля двух гадоў, і цягам гэтага часу ён паспеў дужа ўзрасці. Прыгадваю, як калісьці баяўся нават браць яго на рукі, бо тады ён быў яшчэ зусім малюсенькім, але цяпер ён выгадаваўся і я часцяком гуляю з ім у яго ўлюбёныя кашэчыя забаўкі. Бывае, што як і кожны кот, Шоська можа нарабіць шкод, бо ён вельмі актыўны і любіць бегаць па кватэры і лазаць па паліцах з усялякімі рэчамі на іх, але я намагаюся лаяць яго за правіннасці, і ён прыслухоўваецца. Ён любіць спаць у сваім невялічкім ложаку, але бываюць ночы, калі ён хоча паспаць у маім пакоі і просіцца ў сярэдзіну, таму зрэдку мы спім і разам.
Пад навесам даху нашага дому было ластаўчына гняздо, злепленае з глею, прынесенага ў дзюбах з берага маленькага капанага стаўка. Яно вісела рукавіцай і, калі вылупіліся птушаняты, стала паціхеньку пішчаць. Калі птушаняты падраслі, то адзін з іх, самы моцны і абжорысты, пачаў высоўвацца з цёмнае адтуліны. Рот у яго з жоўтым абадочкам здаваўся непемерна вялікім. Галава птушаняці была афарбаваная ў чорны колер, а на грудцы з'явіўся цёмна-карычневы фартушок. Птушаня здавалася нават большым за сваіх бацькоў, якія няспынна насілі яму ўсялякіх казюрак. Ішоў час, і настаў дзень, калі я ўбачыў у небе над нашым дахам пяць ластавак. Яны лёталі ў зружавелым вячэрнім паветры. Я заўважыў, што дзве з іх лётаюць больш жвава і лёгка, чым тры астатнія. Ластаўкі-бацькі вучылі лётаць сваіх птушанят. Увосень ластаўкі зніклі, і наш дом як быццам нешта страціў.
