Вось і наступіла зіма - гэтая белая казка. Усе навокал занесена белым снегам, які днём блішчыць на сонцы так, што слепіць вочы. Раніцай шкада таптаць некранутае покрыва, намеценае ноччу. Галінкі дрэў гнуцца пад цяжарам беласнежнай коўдры. Усё навокал чыстае і прыгожае.
Ад марозу снег пад нагамі ціхенька паскрыпвае. Гэта ламаюцца праменьчыкі сняжынак самай непаўторнай формы. Нават шкада становіцца ісці па іх.
Ад голаду і холаду туляцца да чалавечага жытла птушкі: вераб'і, сінічкі, гілі. Ніколі больш не ўбачыш іх так блізка ад чалавека.
Ужо зусім хутка Новы год. Я люблю гэтае свята. Гэта нагода сабрацца ўсёй сям'ёй, пабачыцца з роднымі і блізкімі людзьмі. У навагоднюю ноч усё становіцца асаблівым, казачным. Елка пераліваецца агнямі і зіхаціць гірляндамі. Стол ломіцца пад святочнымі стравамі. У неба ўзлятаюць рознакаляровыя феерверкі. Людзі дораць адзін аднаму падарункі і радасць. Наўкол усмешкі, весялосць і каханне. Адным словам, казка, па-іншаму і не скажаш.
Зіма - мая любімая пара года, а Новы год - маё любімае свята. Хутчэй бы ён ужо наступіў!
У садзе на дарожцы скакалі маладыя Верабейкі.А стары верабей сеў высока на галінцы дрэва і пільна глядзіць, ці не пакажацца дзе драпежная птушка.Ляціць па задворках ястраб-разбойнік. Ён люты вораг дробнай птушкі. Ляціць ястраб ціха, без шуму.Але стары верабей заўважыў злыдня і сочыць за ім.Ястраб бліжэй і бліжэй.Адгукаліся гучна і трывожна верабей, і ўсё воробьята разам схаваліся ў кусты.Ўсё сціхла.Толькі верабей-гадзінны сядзіць на галінцы. Не варушыцца, вачэй з ястраба ня спускае.Заўважыў ястраб старога вераб'я, узмахнуў крыламі, расправіў кіпцюры і стралой спусціўся ўніз.А верабей каменем упаў у кусты.Ястраб ні з чым і застаўся.Азіраецца ён вакол. Зло ўзяло драпежніка. Агнём гараць яго жоўтыя вочы.Страпянуўся разбойнік і паляцеў далей. Зноў сеў верабей на той жа галінцы. Сядзіць і весела цвіркалі.З шумам высыпалі з кустоў воробьята, скачуць па дарожцы
Вось і наступіла зіма - гэтая белая казка. Усе навокал занесена белым снегам, які днём блішчыць на сонцы так, што слепіць вочы. Раніцай шкада таптаць некранутае покрыва, намеценае ноччу. Галінкі дрэў гнуцца пад цяжарам беласнежнай коўдры. Усё навокал чыстае і прыгожае.
Ад марозу снег пад нагамі ціхенька паскрыпвае. Гэта ламаюцца праменьчыкі сняжынак самай непаўторнай формы. Нават шкада становіцца ісці па іх.
Ад голаду і холаду туляцца да чалавечага жытла птушкі: вераб'і, сінічкі, гілі. Ніколі больш не ўбачыш іх так блізка ад чалавека.
Ужо зусім хутка Новы год. Я люблю гэтае свята. Гэта нагода сабрацца ўсёй сям'ёй, пабачыцца з роднымі і блізкімі людзьмі. У навагоднюю ноч усё становіцца асаблівым, казачным. Елка пераліваецца агнямі і зіхаціць гірляндамі. Стол ломіцца пад святочнымі стравамі. У неба ўзлятаюць рознакаляровыя феерверкі. Людзі дораць адзін аднаму падарункі і радасць. Наўкол усмешкі, весялосць і каханне. Адным словам, казка, па-іншаму і не скажаш.
Зіма - мая любімая пара года, а Новы год - маё любімае свята. Хутчэй бы ён ужо наступіў!