назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.
«Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына…» I неад’емная яе частка – родная мова. Яна не проста сродак зносін, у мове адлюстроўваецца ўвесь духоўны вопыт многіх пакаленняў, светапогляд народа.
Беларуская мова – мова Францыска Скарыны, Міколы Гусоўскага, златавуста Кірылы Тураўскага, а таксама Янкі Купалы, Якуба Коласа, Максіма Багдановіча… Гэтыя людзі стваралі на роднай мове літаратурныя шэдэўры і пакінулі іх для нас, сваіх нашчадкаў.
Мы, бібліятэкары, павінны навучыць людзей шанаваць беларускую мову, зрабіць усё для таго, каб было запатрабавана роднае слова, у людзей з’явілася жаданне выкарыстоўваць яго ў гутарцы, чытаць беларускамоўныя перыядычныя выданні, класічную айчынную літаратуру і кнігі сучасных беларускіх аўтараў. Кожны па крупінцы павінен нешта зрабіць для сваёй мовы…
Объяснение: