ал бар сенің сұрақ!
Анаэробтар мен аэробтар-жер бетіндегі организмдердің тіршілік етуінің екі түрі. Мақалада микроорганизмдер туралы айтылады.
Анаэробтар-бұл бос оттегі жоқ ортада дамитын және көбейетін микроорганизмдер. Анаэробты микроорганизмдер іріңді-қабыну ошақтарынан адамның барлық тіндерінде кездеседі. Олар оппортунистік деп аталады (адамдарда бар және тек иммундық жүйесі әлсіреген адамдарда дамиды), бірақ кейде олар патогендік (патогендік) болуы мүмкін.
Факультативті және міндетті анаэробтар бар. Факультативті анаэробтар оттегі жоқ және оттегі ортасында дамып, көбейе алады. Бұл E. coli, Yersinia, Staphylococcus, Streptococcus, Shigella және басқа бактериялар сияқты микроорганизмдер. Міндетті анаэробтар тек оттегі жоқ ортада өмір сүре алады және қоршаған ортада бос оттегі пайда болған кезде өледі. Міндетті анаэробтар екі топқа бөлінеді:
спораларды құрайтын бактериялар, әйтпесе оларды клостридия деп атайды
споралар түзбейтін бактериялар немесе басқаша клостридиальды емес анаэробтар.
Клостридия – бұл анаэробты клостридиальды инфекциялардың қоздырғышы-ботулизм, клостридиальды жара инфекциясы, сіреспе. Клостридиальды емес анаэробтар-бұл адамдар мен жануарлардың қалыпты микрофлорасы. Оларға өзек тәрізді және сфералық бактериялар кіреді: бактероидтар, фузобактериялар, пейлонеллалар, пептококктар, пептострептококктар, пропионибактериялар, эубактериялар және басқалар.
Бірақ клостридиальды емес анаэробтар іріңді-қабыну процестерінің дамуына айтарлықтай ықпал етуі мүмкін (перитонит, өкпе мен мидың абсцессі, пневмония, плевра эмпиемасы, жақ-бет аймағының флегмондары, сепсис, отит және басқалар). Клостридиальды емес анаэробтардан туындаған анаэробты инфекциялардың көпшілігі эндогендік (ішкі себептерден туындаған ішкі шығу тегі) болып табылады және негізінен ағзаның қарсыласуының төмендеуімен, жарақаттар, операциялар, гипотермия, иммунитеттің төмендеуі нәтижесінде қоздырғыштардың әсеріне төзімділікпен дамиды.
Негізгі бөлігін анаэробтар, ойнайтын рөлі инфекциялар құрайды бактероиды, фузобактерии, пептострептококки және споровые таяқшалар. Іріңді-қабыну анаэробты инфекциялардың жартысын бактероидтар тудырады.
Бактероидтар-мөлшері 1-15 мкм, флагелла көмегімен қозғалатын немесе қозғалатын таяқшалар. Олар вируленттілік (ауру) факторлары ретінде әрекет ететін токсиндерді шығарады.
Фузобактериялар-өзек тәрізді анаэробты бактериялар (оттегі болмаған кезде ғана өмір сүреді), ауыз бен ішектің шырышты қабатында тұрады, қозғалмайтын немесе қозғалмалы болуы мүмкін, құрамында күшті эндотоксин бар.
Пептострептококктар-екі, төрт, тұрақты емес кластерлерде немесе тізбектерде орналасқан сфералық бактериялар. Бұл жансыз бактериялар, споралар түзбейді. Пептококктар-P. niger бір түрімен ұсынылған сфералық бактериялардың тұқымы. Жеке, жұп немесе кластерлерде орналасқан. Пептококктарда флагелла жоқ, олар споралар түзбейді.
Вейонелла-қысқа тізбектер түрінде орналасқан, қозғалмайтын, споралар түзбейтін диплококктардың тұқымы (жасушалары жұптасып орналасқан коккалық бактериялар).
Науқастардың инфекциялық ошақтарынан оқшауланған басқа клостридиальды емес анаэробты бактериялар - пропион бактериялары, рөлі аз зерттелген волинелла.
Клостридии – род спорообразующих анаэробты бактериялар. Клостридиялар асқазан-ішек жолдарының шырышты қабаттарында тұрады. Клостридии негізінен патогенны (болезнетворны) үшін адам. Олар әр түрге тән жоғары белсенді токсиндерді шығарады. Анаэробты инфекцияның қоздырғышы бактериялардың бір түрі де, микроорганизмдердің бірнеше түрі де болуы мүмкін: анаэробты-анаэробты (бактероидтар мен фузобактериялар), анаэробты-аэробты (бактероидтар мен стафилококктар, клостридиялар және стафилококктар)
Аэробтар-тіршілік ету және көбею үшін бос оттегін қажет ететін организмдер. Аэробтардағы анаэробтардан айырмашылығы, оттегі қажетті энергияны өндіру процесіне қатысады. Аэробтарға жануарлар, өсімдіктер және микроорганизмдердің едәуір бөлігі кіреді, олардың арасында оқшауланған.
міндетті аэробтар – бұл "қатаң" немесе "шартсыз" аэробтар, олар энергияны тек оттегінің қатысуымен тотығу реакцияларынан алады; оларға, мысалы, псевдомоналардың кейбір түрлері, көптеген сапрофиттер, саңырауқұлақтар, Diplococcus pneumoniae, дифтерия таяқшалары жатады
міндетті аэробтар тобында микроаэрофилдерді бөлуге болады-өмір сүру үшін оларға оттегінің төмен мөлшері қажет. Кәдімгі сыртқы ортаға енген кезде мұндай микроорганизмдер басылады немесе өледі, өйткені оттегі олардың ферменттерінің әсеріне теріс әсер етеді. Оларға, мысалы, менингококктар, стрептококктар, гонококктар жатады.
қосымша аэробтар-оттегі болмаған кезде дами алатын микроорганизмдер, мысалы, ашытқы таяқшасы. Бұл топқа патогендік микробтардың көпшілігі жатады.
мен түсінбедім орыс тілінде айтыңыз, содан кейін шешемін!
Сұраймын! Маған осы қосымшада 3-5 есептік жазбаны өзгерту өте жаман болуы керек деп сұраймын .Тек тәжді басыңыз және солай! осылайша сіз көмектесесіз!
Объяснение:ал сен түсіндім?!
Теневыно́сливые расте́ния, сциогелиофиты (от др.-греч. σκιά — тень + Ἥλιος — солнце + φυτόν — растение) в экологии растений — растения, толерантные к затенению, произрастающие преимущественно в тенистых местообитаниях (в отличие от светолюбивых растений, гелиофитов), но также хорошо развивающиеся и на открытых участках с бо́льшим или меньшим количеством прямого солнечного света (в отличие от тенелюбивых растений, сциофитов). Теневыносливые растения рассматриваются в экологии растений как промежуточная группа между гелиофитами и сциофитами; их определяют как факультативные гелиофиты[1][2].
В растениеводстве обычно рассматривают только две оппозитные группы растений — светолюбивые и теневыносливые; последние иногда называют сциофитами, тем самым употребляя термин в несколько ином, расширительном значении. В любом случае, границы групп условны; имеется достаточно большое количество видов, которые по различным признакам или на разных фазах развития можно было бы отнести к той или иной группе[3][4][5].
В растениеводстве также широко применяется термин теневыносливость — под ним подразумевается свойство культивируемых растений переносить пониженную освещённость вообще, либо в сравнении с освещённостью в условиях естественного местообитания. Теневыносливость — относительный термин, его правильное понимание во многом зависит от контекста. При сопоставлении различных древесных растений «теневыносливость» будет иметь одно смысловое содержание, но при сравнении теневыносливых деревьев с теневыносливыми кустарниками или травянистыми растениями под «теневыносливостью» могут подразумеваться совершенно различные уровни освещённости. Теневыносливость — достаточно сложное, многогранное свойство растений, зависящее от многих факторов, в том числе и от того, насколько у различных видов развита адаптация к затенению. Растения одного вида, выращенные в различных условиях, могут показывать различную степень теневыносливости: на неё влияют плодородие почв, достаток воды и другие абиотические факторы[2][6][5][7].