Өмір – адам үшін Жаратқанның тамаша сыйы мен таңқаларлық сыны. Тірліктің тәттісіне тойымсыз пенде жалғанның жалтырағына масаттанып, оның усойқы шырмауығына қалай шырмалып, шырғалаңға түскенін де білмей қалады. Атақ-абырой, шен-шекпен, бақыр-байлық, дүние-думанда да қанағат қадір екенін ұмытып, у ішеді де, естен танады. Орынсыз өкпелеп, текке тіл безеп, жанын шырылдата жанталасып, даңғой дарақыланып, беймаза күй кешеді. Басқа қонған бақ пен қолда бардың бағасын білмей, тағы да у ішеді де, сары уайымға салынады. Шіркін, осы ушыққан дертке шипа боларлық ем-дәр у бар ма екен?! Тірліктің «алқындысынан» тым құрыса қас-қағым сәтке ес жиып, жүрегіміздің соғысына құлақ қойып, оның айтар сырын тыңдап көрелікші.
Жүректі мазалаған бұл ойлар ескінің естелігі немесе болашақтың болжамы емес, заманға өзіндік, өзгеше заманауи көзқарас. Сағыныш та емес, қиял да емес, заман мен замандас туралы ой, оларды жаңаша танып, жете түсінуге талпынған жүректің сыры. Кезінде ақын Мұқағали Мақатаев:
«Мен іздеген нұр-бақыт,
ұстатпаса, зуласын.
Тек жүрегім бір уақыт,
Жүксіз қарап тұрмасын.
Жүрек болып туғасын...»,
деп қазақ жырының жүрекке жүгінгенін өзінің өлең жолдарында көркем өре отырып «Соғады жүрек» атты туындысын дүниеге әкеліп еді.
Иә, жүрек болып туғасын... жанады, өмірді жан-тәнімен сүйеді, сағынады, еске алса, жабығады да жұбанады. Ал, өмір маусымдарын зерделесек, «Көктем-жүрек» – балауса шақ, «Жаз-жігер» – нағыз қамал алып, орда бұзар кезең, «Күз-ақыл» – ата атанып, бәйгеге қосқан жүйрігіңнің тізгінін тартар тұс. Соның бәрінен сүрініп жүріп те сергек өткен адам үшін немере сүйіп, ұрпақ қызығына ағыл-тегіл шаттанатын және оларға ақ батаңмен ақжол тілейтін мәуелі маусым – «Қыс-парыздың» да орны ерекше-ау! Бірақ, Көктемің – жырлы, Жазың – бәйгелі, Күзің – сырлы, ал Қысың – сабырлы болсын десең, сол есею кезеңдерінің алмасқан сәттерін дер кезінде жазбай аңдап, соған лайық мінез таныта білсек, қандай! Жалғанның оп-оңай жазым етер алдамшы «қызығына» босқа малданып, текке арамтер болмай, өзіңнің жас пен жасамыс, егде мен еңкейген жылдарыңның әрқайсысының бағасын біліп, қадір-қасиетіңді жоғалтпау ләзім шығар.
«Атысу, аңдысу мен таласудың,
Санасу, табысу мен жарасудың,
Мінезін мынау а ң
Білсем деп құпиясын аласұрдым...»
(М. Мақатаев, сонда).
Тірліктің тәтті ұйқы мен ашкөз қомағайлықтан, яғни өзіңді-өзің еркін меңгеріп, ерік-жігеріңді билей алмаудан асқынатын әсіре «қызылы» мен әзәзіл ләззатына салынып, көрсеқызарлық, құмарлық, мансапқорлық, дүниеқоңыздық сияқты сырқатына шалдықсаң-ақ, шектен көп шекер де «У» - ға айналып, тірідей «жерлеп» тынады. Сондықтан адам рухы асқақ болып, тән оның құлы ретінде қызмет етсе, шіркін! Керісінше жағдайда, пенденің хайуаннан айырмасы, фәниде мән-мағынасы жоқ. Кемеңгер Шәкәрім қажы айтпақшы: «Тән – терезе, ой қожасы; оймен анық байқасаң» немесе «жан қожа тәнге, тән құлы; еріксіз айдап жүр демек».
Жан адамды жүрек арқылы билейді. Жүрек аса сезімтал: көреді, естиді, сөйлейді және талдайды, зерделейді, түйіндейді, шешім қабылдайды. Жүрек сезім пернесі арқылы тыныстайды және өз әмірін тағы да сол сезім құдіреті арқылы жеткізеді. Ал, сезімнің дүр қасиетін бір сөзбен айтып жеткізу мүмкін бе?! Көк жүзінен себезгілеген сәуледей жарқын, самал сүйген гүлдей нәзік, телегей теңіздей тұңғиық, кеңістіктей шексіз де шетсіз ол... нәзік, мөлдір, терең, сыршыл, жүйрік, намысшыл және мейірімді, қатал, аса кешірімшіл. Себебі, ол алғыр, адал, сабырлы, жанашыр, батыр, зерделі, өкпешіл, аса әділетті.
Жүректен туса солай, жүректерге жетеді. Қуантады, ренжітеді, толғантады, тебірентеді. Маңдайыңды, тіпті тасқа ұрғыза отырып та үйретеді, үлгі етеді. Сезім сөлін сезіне алсаң, көгінде шарықтап, тереңінде тебірене алсаң, «өмір» деп, лүпіл қаққан жүрек тілін түсіне алсаң, адам деген атты ардақтай алсаң, үкілеп, үміт артады. Алға мақсат қоясың, арман қанатында қалықтап, шыныға түсесің, адам боп өтуді аңсайсың. Егер сезім селкеу тартса, сөзде салмақ, істе қадір, тірлікте мағына қалмайды. Адамға тән асыл қасиеттерді азырқанып, оларды нағыздандырмақ болып нағыз адам, жаңа адам, нағыз батыр, нағыз ғалым, нағыз туыс, тіпті мөлдір махаббат, т.с.с. іздеп әлекке түсетініміз де сол адами құндылықтардың сұйылған татымсыз сиқы ғана. Шындығында, адам мен оған тән адами қасиеттер – ешқандай қосымшасыз-ақ асқақ.
Сезім – қатал. Шынайы болған соң солай. Найзағайдай жарқылдайды, жаныңды шүберекке түйесің. Жүректен туған соң солай. Сене тұрып, сүйе тұрып алдансаң. Аянбайды ол. Небір қатыгез қару-жарақ та, зәрлі зілзала да оның жанында түкке тұрмайды. Ештеңені бүйім көрмейді. Сезім наласы жойқын. Назаланған жүрекке де, жазаланған жүрекке де – жантәсілім. Жарады, жарылады. Жалын жүрек күрт суынса – күлпарша. Жүректегі жарылысқа тең келетін ешқандай қуат жоқ.
Сезім – сабыр екен... сарыуайымға салынбай, сабыр табу да рухқа тәуелді-ау!
Мальчик проводил свои летние каникулы на борту корабля его отца. Он помогал с ремонтом и техническим обслуживанием электрооборудования судна. Он проявлял интерес к электротехнике. Он изучал электротехнику в Санкт-Петербургском технологическом институте. Профессор Розинг обучал его. В 1910 году Розинг и этот молодой инженер Владимир Зворыкин, выставили раннюю телевизионную систему. После Октябрьской революции Зворыкин покинул страну и уехал в США. Там, в конце 20-х годов, он изобрел катодные трубки, которые сделали его знаменитым и принесли телевизор в наши дома. Другое его изобретение сделало цветной телевизор возможным.
1. The story of modern television begins in 1888 when a boy, Vladimir Zvorykin, was born into the wealthy family of a merchant in the town of Murom. The boy was spending his summer holidays on board his father’s ship. While he was sailing along the Oka River he helped repair and maintain the ship’s electrical equipment, and that is how his interest in electrical engineering began.
История современного телевидения начинается в 1888 году, когда мальчик, Владимир Зворыкин родился в богатой семье купца в городе Муроме. Мальчик проводил свои летние каникулы на борту корабля своего отца. В то время как он плыл по реке Оке, он помогал с ремонтом и техническим обслуживанием электрооборудования судна, вот так начался его интерес к электротехнике.
2. Vladimir studied electrical engineering at Saint Petersburg Institute of Technology. He was a talented student and attracted the attention of the famous Professor Rosing. He helped Boris Rosing with experimental work on television in Rosing’s private lab. In 1910, Rosing and Vladimir Zvorykin exhibited an original television system, using a mechanical scanner in the transmitter and the electronic Braun tube in the receiver. It was one of the first demonstrations of TV of any kind and quite a successful one at that.
Владимир изучал электротехнику в Санкт-Петербургском технологическом институте. Он был талантливым учеником и привлек к себе внимание известного профессора Розинга. Он помог Розингу с экспериментальной работой над телевидением в частной лаборатории Розинга. В 1910 году Розинг и Владимир Зворыкин выставили оригинальную телевизионную систему, с помощью механического сканера в передатчике и электронной трубкой Браун в приемнике. Это была одной из первых демонстраций телевидения любого рода, и вполне успешной.
3. V. Zworykin graduated in 1912 and continued his studies of X-rays for some time under Professor Paul Langevin in Paris. During World War I Zworykin served in the Russian Signal Corps, then succeeded in getting a job working for the Russian Marconi company testing radio equipment produced for the Russian Army. Zworykin left Russia for the United States after the October Revolution, during the Russian Civil War.
В. Зворыкин окончил университет в 1912 году и продолжил свои исследования рентгеновских лучей в течение некоторого времени под руководством профессора Пола Ланжевена в Париже. Во время Первой мировой войны Зворыкин служил в российском корпусе сигнала, а затем ему удалось получить работу в российской компании Маркони работающую над тестированием радиооборудования произведенного для российской армии. Зворыкин уехал из России в Соединенные Штаты после Октябрьской революции, во время гражданской войны в России.
4. There, in the late 20s, he invented the cathode tubes that made him famous and brought TV to our homes. It took him several years of experiments to turn patents into a working system. The system was ready to be launched at the end of 1934. In early 1935 the new tube was introduced in Germany. Next, it was successfully used at the 1936 Berlin Olympic Games as one of several cameras broadcasting the games to some two-hundred public theaters. Zvorykin patented the colour TV system in 1928. Much later, in the summer of 1959 at the American exhibition in Moscow, Zvorykin demonstrated a working colour TV set. Vladimir Zvorykin is often called the father of television.
Там, в конце 20-х годов, он изобрел катодные трубки, которые сделали его знаменитым и принесли телевизор в наши дома. Ему потребовалось несколько лет экспериментов, чтобы превратить патенты в рабочую систему. Система была готова к запуску в конце 1934 г. В начале 1935 года новая труба была введена в Германии. Затем она была успешно использована на 1936 Олимпийских играх в Берлине в качестве одной из нескольких камер, транслирующих игры на некоторых двухстах государственных театров. Зворыкин запатентовал систему цветного телевидения в 1928 г. Значительно позже, летом 1959 года на американской выставке в Москве, Зворыкин продемонстрировал рабочий цветной телевизор. Владимира Зворыкина часто называют отцом телевидения.