Совсем разленился Митрофан. А соседям жалуется:
— Приболел, всякие хвори начали цепляться.
Народ уж поля пшеницей засевать начал, а Митрофан всё охает.
И вот однажды постучался к Митрофану главный работник по имени Труд
Иванович, и строго спрашивает:
— Отвечай, Митрофан, подобру-поздорову, почему не начинаешь сев?
— Приболел немного.
— А знаешь ли ты, Митрофан, что от лени человек болеет, а от труда
здоровеет? – спросил его Труд Иванович.
Поднялся Митрофан, подпоясался, да и пошёл в поле. А там все
трудятся. И Труд Иванович здесь же. Кому подмигнёт, кого пожурит, но всем
И Митрофану когда тот работать начал. Обрадовался Труд
Иванович, что Митрофан лениться перестал. Правильно, не век же парню на
печи сидеть.
А Митрофан, поработав, совсем другим стал: щеки порозовели, глаза
горят. Куда только хвори подевались? Убежали, наверно, в царство Лени-
матушки.
Да, не зря молвится пословица: «От лени человек болеет, а от труда
здоровеет».
Объяснение:
Ауылым- алтын бесігім! Шығарма
Ауылым – алтын бесігім
Жүрегім, жырым сенікі,
Кеңесті далам, кең далам.
Тудым, өстім, есейдім,
Кек далам – анам, мен - балаң деп ақын атамыз жырлағандай, менің ең далам, тұғырым - Қазақ елі. Туған өлкемнің тұныптұрған әсем көрінісі бойыма еріксіз мақтаныш сезімін құйады. Тау етегіндегіқуыстарды қуалай өскен буталы орманы, тау суын сарқырата кең далағаалып қашқан өзендері, дән теңізіне шалынған жазық даласы, төрт түлікмалға төсін ашқан құтты жайлау қырлары, көк жасыл желекке бөленген ауыл үйлері, зәулім ғимаратты үлкен, көрікті қалалары бойыңа еріксіз күш, қайрат, еліме деген махббат сезіміне бөлейді. Қасиетті, туған жер! Туған жердің топырағына тізе бүк! –демекші ауыл мәдениетін көтеру ол әр біріміздің парызымыз болып қала бермек. Жасай бер, жайнай бер, қасиетті қазақ ауылы!
Объяснение:
Богатые новгородские земли, наличие торговых путей также привлекало князя.