Объяснение:
Астероид (гр. ἀστεροειδής – жұлдызсияқтылар) — газ-тозаңды бұлттардың эволюциясы барысында пайда болған Күн жүйесіндегі кіші денелер, кіші планеталар деп те аталады.
Олар планеталардың серіктері емес және Күнді айнала өз еркінше қозғалады. Бірінші астероидты 1801 жылы 1 қаңтарда Италия астрономы Джузеппе Пиации ашты. Ол тура көтерілуі мен еңкеюі тәулік ішінде елеулі өзгеретін жұлдызды бақылады. Неміс математигі Гаусс үлкен жарты осі 2,77 а.б. болатын бұл астрономиялық дененің орбитасын есептеп тапты. Сатурн мен Юпитердің арасынан планета табылды деп есептеп, оған ескі Римнің табыс әкелетін әйел құдайы Церераның есімі берілді. 1802 жылы астрономиямен айналысатын неміс дәрігері Ольберс Церераға жақын жерден жаңа астероидты ашып, оны Паллада деп атады. 1804 жылы Юнона, 1807 жылы Веста табылды. Кішкентай планеталарды Гершель грекше «жұлдыз бейнелі» деген мағынаны білдіретін астероидтар деп атауды ұсынды.
Қазіргі кезде 12000-нан астам астероидтар белгілі. Бастапқы кезде құдайлардың аттарымен аталған астероидтарға кейін ұлы адамдардың есімі берілді. Астероидтар табылғанда оған ашылған жылы көрсетілген белгі тағылады. Астероидтың орбитасы есептелген соң тұрақты номер және аты беріледі.
Астероид орбиталарының шеңберден өзгешілігі аз, сондықтан астероидтардың көпшілігі Күн жүйесінің ішіне кірмейді. Бірақ кейбір астероидтар Күнге жақын келіп немесе Сатурн орбитасының сыртына шығып кетеді. Юпитер орбитасы бойымен планетаның алдында және артында қозғалатын астероидтардың екі тобы бар. Олар «Гректер» мен «Трояндықтар» деп аталады. Олардың айналу периоды Юпитердің айналу периодына сәйкес келеді және орбитадағы орны аспан механикасының теориясын құрушы Лагранждың тапқан заңы бойынша есептеп шығарған нәтижесінен ауытқымайды.
К началу XX века Симбирская губерния занимала 49,5 тыс. км² (43 491 вёрст²). Она граничила на севере с Казанской губернией, на востоке с Волгой, отделяющей её от Самарской губернии (охватывая левый берег Волги только в двух местах: напротив Симбирска и в Сызрани), на юге — с Саратовской, на западе — с Пензенской и Нижегородской губерниями.
В 1926 году площадь губернии составляла 34 071[2] км².Территория губернии являлась заселенной с весьма древних времён. Первые более определительные сведения о ней встречаются у арабских писателей, из которых некоторые были здесь лично в 10 , когда Багдадский халифат завел дипломатическую связь с булгарами. По этим источникам, в южной части губернии жили буртасы а по берегу Волги, особенно на северу от того места, где располагался Симбирск, — мордва. В 13 столетии в крае появились татары. В 14 столетии, с усилением князей нижегородских, они распространили свою власть в земле мордовской до верховьев Суры, которая служила границей со стороны ордынских владений. Впрочем, в эту пору, кроме города Курмыша и ещё, быть может, немногих уединённых хуторов или сторожевых пунктов, нижегородские князья ничего здесь не устроили. По всей вероятности, русская колонизация не простиралась здесь далее реки Алатыря. На правом берегу Суры её не было до последней четверти 16, с конца которого водворение русских в пределах нынешней Симбирской губернии делается заметнее.Ещё при царе Иоанне Грозном возник городАлатырь, затем много посёлков в уездах Сызранском и Сенгилеевском. Были устроены острожки для защиты от нападения вольницы и голытьбы, которые всегда держались на Волге, но в конце XVI века особенно усилились вследствие закрепления крестьян за помещиками. В 1648 был основан Симбирск и к юго-западу была устроена оборонительная линия из земляного вала со рвом и деревянным тыном, а по местам и с засеками, башнями и острогами. Она шла и далее, в Пензенскую губернию; остатки её были довольно значительны даже к концу 19в. Прежние укрепленные остроги существовали в то время под именем пригородов и сёл.