XVIII-XX ғасырлардағы Қазақстан тарихы - алуан тағдырлы сипаттағы оқиғаларға толы. 1730-1770 жылдары қазақ билеушілерінің едәуір бөлігі Ресей империясының басшылық рөлін ресми түрде таныды. Бұл Қазақстанды өз тәуелсіздігінен, мемлекеттігінен айырылуына әкеп соқтырып, шын мәнінде отарға айналдырды. Ресей билігін мойындауға мәжбүр болған алғашқы күндерден бастап-ақ қазақ халқының бұрынғы тәуелсіздігін, мемлекеттігін қалпына келтіру жолындағы ұлт-азаттық соғыстар кезеңі басталды. Халық наразылығының тұтануына екінің бірінде ұлттық және әлеуметтік қысым жасау арандатып отырды. Қазақстанның отарлық кезеңінің тарихына, әсіресе оның түйінді мәселелеріне отандық тарих негізінен еліміз тәуелсіздік алғаннан соң, яғни 1991 жылдан кейін баса назар аудара бастады. Бұл түсінікті де, өйткені шет аймақ халыктарының сол кезде отар елдер халықтары аталатынындай, жабайылар тарихы мәселелері өткен кездерде империялық өктемдіктің және марксизмнің қасан қағидасы, тоталитаризм, жеке адамға табынушылық идеологиясының ықпалымен көрінеу бұрмалаушылыққа ұшыратылды. XVIII—XIX ғасырлардағы Қазақстан тарихы Еуразия даласының халықтарына дүниежүзілік тарих ұғымынан тыс қараған Ресей ділінің тұрғысынан пайымдалды. Осының бәрі бүгінгі таңда тарихи өткен кезеңге объективті түрде қаралуы, жаңа көзқарастарды тиянақтауды талап етеді. Ресей мемлекетінің кұрамындағы қазақ халқы тарихының (XVIII—XIX ғғ.) ең көкейтесті жақтарына зерттеушілердің назарын отандық тарихнаманың қол жеткен биігі деңгейінен аудару қажет.[1]
1. Причины отречения.
2. Отречение от престола.
3. Последствия отречения для Наполеона.
Судьба Наполеона была решена. «Республика невозможна!» — выразился Талейран при переговорах с главами победоносных союзников. «Регентство и Бернадот, — по словам Талейрана, — не более чем интрига; только Бурбоны представляют собою принцип». Наполеон ухватился за последнее средство; он надеялся, что, отказавшись на известных условиях добровольно от престола, он спасет себя и свою династию. Около него собралось до 50 000 войск в Фонтенебло, и солдаты были готовы вновь драться, но у предводителей — и они были правы — не было к тому желания. Побуждаемый ими, он подписал 11 апреля безусловное отречение от престола, за себя и членов своей семьи; попытка его отравиться, в ночь на 12 апреля, оказалась безуспешной. Придя в себя, он сказал: «Как трудно умирать! Как легко бы было погибнуть на поле битвы». Относительно его дальнейшей судьбы состоялось престранное решение. Ему назначили 2 000 000 франков ренты и предложили удалиться на остров Эльбу, отданный ему во владение, с титулом императора и 400 человек гвардии.