М
Молодежь
К
Компьютеры-и-электроника
Д
Дом-и-сад
С
Стиль-и-уход-за-собой
П
Праздники-и-традиции
Т
Транспорт
П
Путешествия
С
Семейная-жизнь
Ф
Философия-и-религия
Б
Без категории
М
Мир-работы
Х
Хобби-и-рукоделие
И
Искусство-и-развлечения
В
Взаимоотношения
З
Здоровье
К
Кулинария-и-гостеприимство
Ф
Финансы-и-бизнес
П
Питомцы-и-животные
О
Образование
О
Образование-и-коммуникации

ЧТО ТАКОЕ ЮРИДИЧЕСКАЯ ПРИРОДА?

👇
Ответ:
StepanEgorov
StepanEgorov
01.10.2020

Відповідь:

Юридическая природа- это толкование документов (актов) высших судебных органов.

Пояснення:

4,5(62 оценок)
Открыть все ответы
Ответ:
sirkoct9n121
sirkoct9n121
01.10.2020
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў. 
     У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?» 
     Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця. 
     Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце. 
     П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
4,8(41 оценок)
Ответ:
roksanaatalan
roksanaatalan
01.10.2020

Однажды крестьянин по имени Степан встречает в лесу Хозяйку Медной горы - волшебное существо, которое охраняет местные рудники. Хозяйка является наполовину ящерицей, наполовину красавицей-девушкой.  

Хозяйка знает, что Степан работает на местном руднике. Она просит Степана передать начальнику, чтобы тот оставил в покое Красногорский рудник. За эту помощь Хозяйка обещает Степану выйти за него замуж.  

На утро Степан передает начальнику требование Хозяйки Медной горы. Начальник не верит Степану и требует наказать его. Степана сажают на цепь в руднике и заставляют добыть невозможное количество малахита. Крестьянин берется за дело, и в это время к нему является Хозяйка Медной горы. Она хвалит Степана за его храбрость, за то, что не побоялся передать ее слова начальству. За это Хозяйка помогает Степану добыть требуемый малахит.  

Затем Хозяйка показывает Степану свои подземные богатства и дорогое приданое к свадьбе. Хозяйка говорит, что готова стать женой Степана, как обещала. Но Степан объясняет ей, что не может этого сделать, так как обещал жениться на сироте Настеньке. Хозяйка хвалит Степана за то, что он не сооблазнился ее богатством и не отказался от Настеньки. Хозяйка вручает Степану подарок для Настеньки - малахитовую шкатулку с драгоценностями.  

На прощанье Хозяйка плачет и просит Степана не вспоминать о ней. Ее слезы превращаются в драгоценные камешки. Она дарит их Степану, чтобы тот продал их и разбогател.

Вернувшись в рудник, Степан показывает начальству добытый им малахит. После этого начальство еще два раза требует от него добыть малахит. Степан справляется с этими заданиями с помощью Хозяйки. Начальство подозревает, что Степану помогает колдовская сила. Боясь Хозяйки Медной горы, начальство прекращает работы на Красногорском руднике.

Вскоре в имение приезжает сам барин. Он просит Степана добыть для него огромные малахитовые камни. Взамен Степан требует "вольную" для себя и невесты (то есть освобождения от крепостного права). С помощью Хозяйки Медной горы Степан выполняет каприз барина и добывает малахитовые камни. После этого в руднике навсегда заканчивается руда и малахит. Рудник закрывают.

Получив "вольную", Степан женится на Настеньке и заводит семью, но не обретает счастья. Он ходит грустный, болеет и тает на глазах. Он начинает ходить якобы на охоту на Красногорский рудник, но добычи оттуда не приносит. Однажды его находят мертвым на руднике. Рядом с ним замечают большую ящерицу, которая плачет над телом.

В кулаке у Степана обнаруживают зеленые камешки - медные изумруды. Когда их пытаются вынуть, они рассыпаются в пыль. Позже люди узнают, что камешки были слезами Хозяйки Медной горы. Степан не продал их, а хранил все эти годы и умер с ними.

Объяснение:

4,5(2 оценок)
Это интересно:
Новые ответы от MOGZ: Другие предметы
Полный доступ к MOGZ
Живи умнее Безлимитный доступ к MOGZ Оформи подписку
logo
Вход Регистрация
Что ты хочешь узнать?
Спроси Mozg
Открыть лучший ответ