Адамның немесе сенікі
Адамның қалаған нәрсеге қол жеткізе алмауының себебі көбінесе жағдайлар емес, сонымен қатар мүмкіндіктерімізден толықтай пайда көруге кедергі жасайтын ішкі сеніміміз.Адамның мүмкіндіктері іс жүзінде шектеусіз.Ия,сіз өзіңіз қалаған нәрсеге ие бола аласыз:денсаулық, бақыт,мансап және т.б
Біздің қабілеттеріміз қайда жасырулы? Әрқайсымыздың ішімізде деп ойлаймын.Бұл - біздің миымыз. Ғалымдар дәлелдегендей,тіпті ең танымал ойшылдар оны 25% ғана пайдаланады екен.Қалған 75% қолданылмайды.Миымыздың көп қорын қолдану мүмкіндігі бізге не береді? Сіз таңқаларсыз, бірақ бұл адамды құдіретті етеді.
Миымыз біздің ойлау процестерімізді басқарғандықтан,мұнда әртүрлі деструктивті ойлар мен теріс көзқарастар болады.Және бұл дегеніміз,біз ішінен өзіміз қалаған нәрсеге жету мүмкіндігінен айырылып, өзіміз қалаған адам болуға кедергі жасаймыз.Біздің миымызда: "Мен ешқашан істей алмаймын ...","мен жеткілікті түрде жақсы емеспін...» және тағы басқалар сияқты ойлар бар. Бірақ тәжірибе көрсеткендей адам осындай күмәндардан айрылса,өзіның биікке қалай көтерілгенін де байқамай қалады.Бұған мысал ретінде, Гиннестің рекордтар кітабындағы көптеген атақты адамдардың іс-әрекеті.Өткен ғасырда өмір кешкен Трояны ашқан ғалым Шлиман 22 тілді білген екен. Моцарт 5 жасында симфония жазса,тас керең Бетховен өлмес классикалық музыкалық шығармалар қалдырды.Олардың құпиясы қарапайым:олар өздерінің қабілеттеріне күмәнданбаған.
Және бұл адамның физикалық қабілеттеріне де қатысты.Көпшілігіміз ауыр машина көтеру үшін жеткілікті физикалық күш сезінбейміз.Бірақ дөңгелектің астына түсіп қалған балаларды құтқаруға тырысатын аналар ауыр автомобильдерді өз күштерімен көтерген жағдайлар бар.Олар күнделікті өмірде бұны ешқашан істей алмаған еді,бірақ стресстік жағдайында баламды құтқарам деген оймен олардың барлық шектеулі көзқарастары жойылып кеткен.Осындай мысалдар өмірде өте көп.
Қорытындылай келе,біздің санамыздағы шектеулерді өзге емес,өзіміз орнатамыз.Біз өзімізді жеткіліксіз талантты, табысты,күшті, бақытты деп санамаймыз.Осындай кедергілермен күресуге,оларды керісінше ауыстыруға және осылайша қажетсіз кедергілерді жоюға болады. Біз өзімізді өзіміз ғана жаратамыз және біздің болашағымыз тек өзімізге байланысты.
До того как началось исследование Сатурна космическими аппаратами, еще несколько десятилетий тому назад, он считался уникумом среди других планет, благодаря яркому кольцу вокруг экватора.
Наземные наблюдения последних лет, и особенно космические полеты к планетам-гигантам, показали, что кольца – одна из характерных особенностей больших планет. Однако после этого интерес к кольцам Сатурна возрос еще больше, особенно после пролета мимо Сатурна трех космических аппаратов.
Сатурн – одна из пяти ярких планет, видимых на небе невооруженным глазом. В древности у многих народов он даже служил объектом поклонения. Однако настоящее исследование этой планеты началось с того дня, когда Галилео Галилей впервые направил свой телескоп на Сатурн, который в те времена считался находящимся на окраине Солнечной системы. Он обнаружил, что с обеих сторон Сатурна и на одинаковом расстоянии от его центра видны два спутника примерно одинаковой яркости, и предположил, что Сатурн – это тройная планета. Сегодня ясно, что Галилей увидел так называемые «ушки» кольца, окружающего планету (из-за несовершенства оптики своего телескопа он не мог видеть кольца целиком). В 1659 г. Христиан Гюйгенс ван Зёйлихем своими наблюдениями подтвердил идеи Галилея: два спутника, замеченные Галилеем обе стороны Сатурна, оказались ушками плоского кольца, вследствие чего оно бывает раскрытым, а иногда исчезает (в том случае, когда Сатурн поворачивается к земному наблюдателю ребром). Однако первым сатурново чудо в виде тонкого кольца, «которое не касается к нему и наклонено к эклиптике» увидел именно Гюйгенс.Гипотезу о кольце Сатурна ученые долго не воспринимали всерьез. Кое-кто считал, что это эффект отражения света от поверхностей линз телескопа. Но постепенно идея кольца, выдвинутая Гюйгенсом, все больше и больше овладевала умами. В 1662 году была замечена тень от кольца на Сатурне, что свидетельствовало в пользу того, что это какое-то реальное вещество, а не мираж.
Затем было установлено, что кольцо разделяется промежутком на два кольца (внешнее и внутреннее). Внешнее, в свою очередь, разделяется на две части еще более темным промежутком. Наконец, в 1850 году было открыто третье кольцо, находящееся среди уже известных колец.
