Ольга Матвеевна Авилова (10 сентября 1918, г. Бежица, ныне в черте Брянска, — 27 декабря 2009, Киев[1]) — советский и украинский хирург, учёный-медик в области торакальной хирургии и пульмонологии, педагог, доктор медицинских наук (1974), профессор (1975), заведующая кафедрой торакальной хирургии и пульмонологии Киевского медицинского института усовершенствования врачей (1975–1988)[2]. Лауреат Государственной премии СССР (1974)[3], заслуженный деятель науки УССР (1982). Заслуженный врач УССР (1962).
Минем иң иртә балалар хатирәләре әнием - иң кадерле кеше белән бәйле. Парк буйлап йөрүебезне, туңдырма, кәнфитләр утыруыбызны хәтерлим. Елмаюлар, әкиятләр, яхшы кәеф, уенчыклар, тәм - томнар күп-менә нәрсә минем өчен Балачак. Гаиләбез белән Яңа елны, туган көннәрне ничек көткәнебезне хәтерлим. Кешене балалар яшеннән үк матурлыклары, тантаналары белән тормышларын тагын да яктырак итә, төрлеләндерә, шатлык-куанычлар өсти торган бәйрәмнәр озата бара. Әлбәттә, балачагым бүләкләр белән ассоциацияләнә. Аларның кайберләре мин ярам әле, чөнки алар кадерле миңа, ничек истәлеге турында онытылмаслык күңелле һәм бәхетле көннәр. Кайчагында кәефем моңсу булганда, мин, балачакта еш булган кебек, яраткан уенчыкларымны җәеп, алар белән сөйләшә башлыйм. Бәлки, кемгәдер бу сәер тоелыр, әмма нәрсәнеңдер яхшы, күңелле, күңелле булуы турындагы хатирәләр һәрчак кәефне күтәрә.
строительство корабля, изготовление турбин