Смысл стихотворения Владимира Солоухина, как мне кажется лежит между строк. В стихотворении рассказывается один случай из жизни маленького мальчика, которому надоел ржаной хлеб и он бросил его на землю и растоптал. Основная же мысль кроется между этим моментом и последними двумя строками, которые напрямую никак не связаны с остальным текстом: "А раньше дед меня не бил и вообще не били". Из этих строк нам становится ясно, что дедушка наказал мальчика за его поступок.
Современному ребёнку это стихотворение покажется непонятным или даже жестоким. Однако, обратившись к истории, то узнаем, что сам автор Владимир Солоухин родился в 1924 году. Это очень важный момент для понимания смысла стихотворения, так как в 1917 году произошла революция, был голод и страна находилась в плачевном состоянии, а во второй половине 1920-х уже начала налаживаться экономика и жить стало проще.
Таким образом мы узнали, что дедушка главного героя пережил голод и гражданскую войну с революцией, он научился ценить всё, что у него было, даже кусочек хлеба. Хлеб даёт жизнь, не будет хлеба -- не будет жизни. Поэтому, когда мальчик растоптал кусок ржаного хлеба, дедушка впервые серьёзно наказал его.
Адамның немесе сенікі
Адамның қалаған нәрсеге қол жеткізе алмауының себебі көбінесе жағдайлар емес, сонымен қатар мүмкіндіктерімізден толықтай пайда көруге кедергі жасайтын ішкі сеніміміз.Адамның мүмкіндіктері іс жүзінде шектеусіз.Ия,сіз өзіңіз қалаған нәрсеге ие бола аласыз:денсаулық, бақыт,мансап және т.б
Біздің қабілеттеріміз қайда жасырулы? Әрқайсымыздың ішімізде деп ойлаймын.Бұл - біздің миымыз. Ғалымдар дәлелдегендей,тіпті ең танымал ойшылдар оны 25% ғана пайдаланады екен.Қалған 75% қолданылмайды.Миымыздың көп қорын қолдану мүмкіндігі бізге не береді? Сіз таңқаларсыз, бірақ бұл адамды құдіретті етеді.
Миымыз біздің ойлау процестерімізді басқарғандықтан,мұнда әртүрлі деструктивті ойлар мен теріс көзқарастар болады.Және бұл дегеніміз,біз ішінен өзіміз қалаған нәрсеге жету мүмкіндігінен айырылып, өзіміз қалаған адам болуға кедергі жасаймыз.Біздің миымызда: "Мен ешқашан істей алмаймын ...","мен жеткілікті түрде жақсы емеспін...» және тағы басқалар сияқты ойлар бар. Бірақ тәжірибе көрсеткендей адам осындай күмәндардан айрылса,өзіның биікке қалай көтерілгенін де байқамай қалады.Бұған мысал ретінде, Гиннестің рекордтар кітабындағы көптеген атақты адамдардың іс-әрекеті.Өткен ғасырда өмір кешкен Трояны ашқан ғалым Шлиман 22 тілді білген екен. Моцарт 5 жасында симфония жазса,тас керең Бетховен өлмес классикалық музыкалық шығармалар қалдырды.Олардың құпиясы қарапайым:олар өздерінің қабілеттеріне күмәнданбаған.
Және бұл адамның физикалық қабілеттеріне де қатысты.Көпшілігіміз ауыр машина көтеру үшін жеткілікті физикалық күш сезінбейміз.Бірақ дөңгелектің астына түсіп қалған балаларды құтқаруға тырысатын аналар ауыр автомобильдерді өз күштерімен көтерген жағдайлар бар.Олар күнделікті өмірде бұны ешқашан істей алмаған еді,бірақ стресстік жағдайында баламды құтқарам деген оймен олардың барлық шектеулі көзқарастары жойылып кеткен.Осындай мысалдар өмірде өте көп.
Қорытындылай келе,біздің санамыздағы шектеулерді өзге емес,өзіміз орнатамыз.Біз өзімізді жеткіліксіз талантты, табысты,күшті, бақытты деп санамаймыз.Осындай кедергілермен күресуге,оларды керісінше ауыстыруға және осылайша қажетсіз кедергілерді жоюға болады. Біз өзімізді өзіміз ғана жаратамыз және біздің болашағымыз тек өзімізге байланысты.
Вот держи на здоровте
Объяснение:
В XIII веке русские дружины не устояли под напором монгольских орд. Сожженные города, погибшие витязи, горечь утрат… Рязанский витязь Евпатий Коловрат тоже погиб в бою с воинами Батыя. Но предание о том, как он громил врага, утешало. Даже если его не существовало, его следовало придумать. И летописцы подхватили историю, в которой захватчикам удалось уничтожить отряд Евпатия только с камнеметных орудий, предназначенных для разрушения укреплений: "И навадиша на него множество пороков, и нача бити по нем ис тмочисленых пороков, и едва убиша его".
Пораженный отчаянной смелостью, мужеством и воинским искусством рязанского богатыря, Батый, сказав "О, Евпатий! Если б ты у меня служил, я держал тебя у самого сердца!" Имя это и сегодня известно в России многим. Есенин посвятил Евпатию поэмы, а совсем недавно про него сняли кинофильм.