мельница на севере на западе вышка и колодец на востоке
защитник — это тот, кто служит в армии и на флоте, кто готов в любую минуту выполнить свой воинский долг перед страной, отстаивая её свободу, независимость, государственные и национальные интересы.
Подвиг — доблестное действие; героический поступок, совершённый в трудных условиях; форма выражения подвижничества.
Ратный подвиг - это проявление исключительной степени героизма и самоотверженности на поле боя. Раньше войско на Руси называлось ратью, соответственно из этого и произошло словосочетание Ратный подвиг. Героизм всегда был отличительной особенностью русского народа, а ратные подвиги издревле совершались нашими предками в многочисленных войнах и локальных конфликтах как на территории нашей страны, так и за её пределами.
Слово «подвиг» ассоциируется со словами: Шрек смельчак совершение подвижность героиня обелиск сдвиг заслуга храбрец неподвижность минотавр пьедестал Добрыня почёт бессмертие легенда решительность почесть гордость усилие гибель благодетель розмарин агитировать телеса.
1.Александр Матросов
(1924-1943)
Стрелок-автоматчик 2-го отдельного батальона 91-й отдельной Сибирской добровольческой бригады имени Сталина.
Саша Матросов родителей не знал. Он воспитывался в детском доме и трудовой колонии. Когда началась война, ему не было и 20. Матросова призвали в армию в сентябре 1942-го и отправили в пехотное училище, а затем на фронт.
В феврале 1943 года его батальон атаковал опорный пункт фашистов, но угодил в ловушку, попав под плотный огонь, отрезавший путь к окопам. Стреляли из трех дзотов. Два вскоре замолчали, однако третий продолжал расстреливать красноармейцев, залегших в снегу.
Видя, что единственный шанс выйти из-под огня, это подавить огонь соперника, Матросов с однополчанином дополз до дзота и бросил в его сторону два гранаты. Пулемет замолчал. Красноармейцы пошли в атаку, но смертельное оружие застрекотало опять. Напарника Александра убило, и Матросов остался перед дзотом один. Нужно было что-то делать.
На принятие решения у него не было и нескольких секунд. Не желая подводить боевых товарищей, Александр своим телом закрыл амбразуру дзота. Атака увенчалась успехом. А Матросов посмертно получил звание Героя Советского Союза.
2.Николай Гастелло
(1907-1941)
Военный летчик, командир 2-й эскадрильи 207-го дальнебомбардировочного авиационного полка, капитан.
Работал слесарем, затем в 1932 году был призван на службу в Красную Армию. Попал в авиаполк, где стал летчиком. Николай Гастелло участвовал в трех войнах. За год до Великой Отечественной он получил звание капитана.
26 июня 1941 года экипаж под командованием капитана Гастелло вылетел для удара по немецкой механизированной колонне. Дело было на дороге между белорусскими городами Молодечно и Радошковичи. Но колонна хорошо охранялась вражеской артиллерией. Завязался бой. Самолет Гастелло был подбит из зенитки. Снаряд повредил топливный бак, машина загорелась. Летчик мог катапультироваться, но он решил исполнить воинский долг до конца. Николай Гастелло направил горящую машину прямо на колонну врага. Это был первый огненный таран в Великой Отечественной войне.
Фамилия храброго летчика стала нарицательной. До конца войны всех асов, решившихся пойти на таран, называли гастелловцы. Если следовать официальной статистике, то за всю войну было совершено почти шестьсот таранов соперника.
3.Леня Голиков
(1926-1943)
Бригадный разведчик 67-го отряда 4-й ленинградской партизанской бригады.
Лене было 15 лет, когда началась война. Он уже работал на заводе, окончив семилетку. Когда фашисты захватили его родную Новгородскую область, Леня пошел в партизаны.
Он был храбр и решителен, командование его ценило. За несколько лет, проведенных в партизанском отряде, он участвовал в 27 операциях. На его счету несколько разрушенных мостов в тылу врага, 78 уничтоженных немцев, 10 составов с боеприпасами.
Именно он летом 1942 года недалеко от деревни Варницы подорвал машину, в которой находился немецкий генерал-майор инженерных войск Рихард фон Виртц. Голиков сумел добыть важные документы о наступлении немцев. Атака противника была сорвана, а молодой герой за этот подвиг был представлен к званию Героя Советского Союза.
Зимой 1943 года значительно превосходящий отряд противника неожиданно атаковал партизан у села Острая Лука. Леня Голиков погиб как настоящий герой - в бою.
XVIII ғасырдың екінші жартысындағы патша үкіметінің Кіші жүз бен Орта жүздегі саясаты
Объяснение:
XVIII ғасырдың екінші жартысындағы патша үкіметінің Кіші жүз бен Орта жүздегі саясаты
Хиуа хандығы
XVIII ғасырдың алғашқы жартысында қазақ қоғамының онсыз да ауыр жағдайын солтүстік-батыстан — башқұрттар мен Еділ қалмақтары, солтүстіктен — Сібір қазақтары, оңтүстіктен Қоқан және Хиуа хандықтары тарапынан төнген қауіп күрделендіре түсті.
Қазақ елінің халықаралық жағдайының шиеленісіне түсуі және ішкі ұлттық тұтастықтың болмауы Әбілқайыр бастаған саяси топтың Ресей империясының үкіметімен жақындасуына жол ашты. Бұл жағдай қазақ қоғамындағы саяси күштердің өзара алауыздығын тереңдете түсті.
Кіші жүзде өзара дүрдараз Әбілқайыр хан мен Батыр сұлтан билік жүргізсе, Орта жүзде Сәмеке мен Күшік хандар ресми хан саналғанымен, Барақ пен Әбілмәмбет сұлтандар да дербес билікті иемденді. Сәмеке мен Күшіктің билігі Ұлы жүздің бір бөлігіне де тарады. Олар өз кезегінде Жоңғарияға тәуелділікте болды. Ал Ұлы жүздің қалған бөлігінде Жолбарыс ханның билігі сақталды. Патша үкіметі қазақ билеушілерінің өзара алауыздығын шебер пайдаланып, әкімшілік және саяси шаралар арқылы батыс аудандарды отарлауын жеделдетті. Қазақ жерінің батыс бөлігі Ресей империясына іргелес орналасқан аймақ еді. Кіші жүздің бірінші болып Ресейге қосылуы мұнда, отарлық езгінің алғашқы ауыртпалығын да ала келді. Осыған байланысты Кіші жүз үнемі ұлт-азаттық қозғалыстың ошағына айналды.
XVIII ғасырдағы қазақ қоғамындағы билеуші топтардың арасындағы алауыздық 1748 жылы Әбілқайыр ханның өліміне әкелді. Бұл қазақ жүздерінің басын біріктіру мүмкіндігін әлсіретті. Әбілқайыр ханның орнына келген Нұралы ханның билігі енді Орта жүзге жүрмеді. Тіпті Кіші жүздің өзінде Әбілқайыр мұрагерлерінің жағдайы орнықты болмады. Нұралыны Кіші жүздің рубасылары түгелдей мойындаған жоқ.
Әбілқайыр хан
Сырдария төңірегіндегі, шекті руы Батыр сұлтанды хан сайлады. Нұралыны тек байұлы рулары қолдады. Нұралы өз жағдайының қиындығын жақсы түсінді, ендігі уақытта қолдауды рубасыларынан емес, патша үкіметі тарапынан іздей бастады. Кіші жүздегі нақты жағдайдың барысын бақылап отырған патша үкіметі де өз тарапынан Қазақ жүздерінің саяси жағынан нығаюына мүдделі болған жоқ. Орта жүздегі Абылай ықпалының арта түсуі, қазақтарға көрші башқұрт халқында азаттық күрестің өрістеуі патша үкіметінің отаршылдық мүдделеріне қайшы келеді.
1748 жылы патша үкіметі Нұралыға хан атағын бекітіп беріп, жылына 600 сом мемлекеттік жалақы белгіленген. Ол орыс мемлекетінен жалақы алатын шенеунікке айналды. Нұралы хан енді өзінің барлық іс-қимылдарын патша үкіметімен ақылдасып жүргізуге тиіс болды, оған Орынборға аманат жіберіп тұру міндеті жүктелді. Патша үкіметінің бұл шаралары Нұралыға деген сұлтан ақсүйектері мен рубасыларының қарсылығын одан әрі өршіте түсті. XVIII ғасырдың 40—60-жылдарында оңтүстік шекаралардағы жайылымдар үшін қарақалпақтар, түрікмендермен қақтығыстар да күшейе бастаған еді.
Қазақтардың Еділ мен Жайық арасындағы жерлер үшін торғауыт қалмақтарымен қарым-қатынасы нашарлай берді. Халықтарды бір-біріне айдап салу мақсатында патша үкіметі «ішкі жаққа» өткен қазақтарды тұтқындауға бұйрық берді. Осының бәрі Нұралы хандығында қысқы жайылымдар үшін жер тапшылығы дағдарысын туғызды.
Еділ
Патша үкіметінің Каспий теңізінің солтүстік-батыс өңіріндегі құнарлы да шұрайлы жерлерді орыс помещиктеріне бөліп беруі қазақтардың дәстүрлі жайылымдық жерлерін мейлінше тарылтты. Жайық бойын қуалай тұрғызылған бекіністер тізбегі — Ор шебі қазақтар тарапынан қарсылық тудырмай қоймады. Ор өзенінен әрі жалғасқан Сібір, Ащы шебі Ертіс шебімен қосылды. Ал бекіністерге қоныстандырылған орыс-қазақтар мен жерсіз орыс шаруаларының жергілікті қазақтардың жеріне көз салуы патша үкіметі езгісіне қарсы наразылықтың өрістеуіне негіз болды.
1742—1765 жылдардағы заң актілері бойынша казақтардың Еділ мен Жайық арасындағы, Есіл мен Тобылдың жоғары ағысындағы, Каспий теңізінің солтүстік жағалауы бойындағы жерлерде көшіп-қонуына тыйым салынды. Бұл жағдай казақтардың түпкілікті мүдделеріне қайшы келді. 1771 жылы Еділ мен Жайық арасындағы қалмақтардың біразы Жоңғарияға көшіп кеткеннен кейін де бұл жер қазақ әскерлеріне және мемлекеттік қорға берілді. Осылайша жер тапшылығы қазақ билеушілерінің арасындағы алауыздықты одан әрі ушықтыра түсті.
На севере колодец на востоке антена на западе мелнитца