ответ:
джордж вашингтон (1732-1799) – американский государственный и политический деятель, первый президент сша, который был избран народом. является одним из отцов-основателей сша (так называют группу американских политиков, которые сыграли важную роль в основании, становлении, достижении независимости государства). в войне за независимость командовал континентальной армией. создал американский институт президентства. его имя в америке носят столица, штат, гора, каньон, остров, озеро, многочисленные улицы и площади, университеты и колледжи.
Нязлочны гумар адчуваецца ў паказе Пранціся Пустарэвіча, які любіць пагуляць і выпіць: эпізоды пра тое. Як ён згубіў каня, яго любімыя выслоўі, таксама любоў да ўсяго беларускага.
Камічна гучыць прозвішча Быкоўскага, калі аўлінка ўзгадвае яго і кпіць:
“Паўлінка (прыпамінаючы): Як жа ён, як?.. Здаецца, Бык... Бычок...
Сцяпан: Ага, ён, ён. Не, не так! Быкоўскі, каханенькая, родненькая, вось як. Пан Адольф Быкоўскі.
У выніку такога абыгрывання акцэнтуецца ўвага на «жывёльнай» сутнасці прозвішча пана Адольфа:
“Паўлінка (насмешліва):Але ж, калі мяне ўжо неяк, як цмокам, стала цягнуць да гэтага Бык... Бычка... Ах, якяго?..
Сцяпан (з націскам):Быкоўскага.”
Абыгрыванне прозвішча пана Быкоўскага (у розных «жывёльных» варыянтах) - адзін з прыёмаў неаднаразовага высмейвання гэтага персанажа ў творы. Так, Паўлінка, каб выведаць (удакладніць), пра якога зяця бацька вядзе гаворку, перапытваецца: “А як ж а годнасць гэтага... гэтага, ну як яго... што некалі татавым зяцем зробіцца?” Далей у вуснах персана жаў (Паўлінкі, яе маці і бацькі) гэтае прозвішча абыгрываецца ў розных варыянтах –“Альжбета: Д ыкгэт ы ж, гэты... Ты, пэўна, яго бачыла некалі... Адольф Быкоўшчык.
Паўлінка:Быкоўшчык!!
Сцяпан:Але. Але. Пан Адольф Быкоўскі!”
Акрамя гэтага шмат гумару ў сцэне, калі Быкоўскі вучыць танцаваць Паўлінку свае танцы: падзі-спаць і г.д.
Камізм востры:
Выражаецца ў эпізодзе гульні Паўлінкі з Быкоўскім у карты. Гуляючы з Паўлінкай у карты, Быкоўскі таго, хто прайграе, называе (на шляхецкі лад) гаспадаром. Паўлінка ж карыстаецца, як і прынята («па-мужыцку»), словам «дурань». Каб тонка, з пачуццём гумару, высмеяць шляхціца Адольфа, яна выкарыстоўвае гэтае слова ў двух прамых значэннях - спачатку ў той, хто прайграў, а затым – у сэнсе “неразумны, тупы, абмежаваны чалавек””. Так, пасля пройгрышу Быкоўскага Паўлінка паўтарае: Дурань пан! Дурань пан!, а потым (пасля яго рэплікі ўдакладнення гаспадар) дадае: (убок) “Які чорта гаспадар, калі дурань?”
Сватанне Быкоўскага выклікае ў Паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым, калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана нічога больш няма, — пагарду.