There is a picture of the street. There are several people in the street. The family is walking. Dad and mum are rolling a baby carriage. A boy and a girl are looking on their little brother or sister. Two boys are playing on the street and their friend is hiding behind a pillar. One boy is sitting on the bench and reading a book. A girl is sitting on the bench too and looking on the boy. A young woman is talking with a mariner, and a street sweeper is standing next to them.
Это картинка улицы. На улице изображены несколько людей. Семья гуляет. Папа и мама катают детскую коляску. Мальчик и девочка смотрят на своего маленького братика или сестричку. Два мальчика играют на улице, а их друг прячется за столбом. Один мальчик сидит на скамейке и читает книгу. Девочка тоже сидит на скамейке и смотрит на мальчика. Молодая девушка разговаривает с моряком, а рядом стоит дворник.
Родина – короткое слово , в котором заложен глубокий смысл. Каждый из нас под ним подразумевает что-то свое. Для меня родина — это великая и прекрасная Россия. Страна, где я родилась, расту и развиваюсь. Чувства гордости переполняют меня, когда я говорю, что я родом из Российской Федерации. Из поколения в поколение нам передают удивительные рассказы об исторических событиях, известных личностях и их подвигах. История передается из уст в уста. Герои , настоящего и будущего – это и есть моя родина.
Люди, которых я вижу каждый день, родились со мной в одном краю – это неотъемлемая часть моей родины. Мы как никто другой можем с легкостью найти общий язык, ведь у нас общая земля. Когда мы с родителями путешествуем за границей , я так рада встретить наших земляков. Чувства радости переполняют меня в такие моменты.
Надеюсь :)
Вадэвіль — гэта аднаактны лёгкі камедыйны твор з зай-мальнай інтрыгай, анекдатычным парадаксальным сюжэтам, дынамічнымі дыялогамі, песнямі, часам танцамі і шчаслівай развязкай.
Усё гэта прысутнічае ў «Пінскай шляхце. Тут і анекдатычны сюжэт: два збяднелыя, але ганарыстыя шляхціцы з глухога кутка Піншчыны, Ціхон Пратасавіцкі і Іван Цюхай-Ліпскі, «п’яныя завяліся ды пабіліся з сабою за шляхецтва», бо другі назваў першага «мужыком». Сварка бацькоў пагражае шлюбу закаханых дзяцей — дачкі Пратасавіцкага Марысі і сына Цюхай-Ліпскага Грышкі. Але на разбор справы прыязджае станавы прыстаў Кручкоў, і ўсё канчаецца шчасліва: шляхціцы мірацца, дзяцей бласлаўляюць да шлюбу, і ўсе радасна танцуюць, спяваюць. Аднак перад намі не проста вадэвіль, а фарс-вадэвіль. Слова «фарс» паказвае, што ў вадэвілі вострая камедыйнасць павінна «напаўняцца» жыццёвай злабадзённасцю, рэалістычнай канкрэтнасцю, нават вальнадумствам. Многае з гэтага маецца і ў «Пінскай шляхце». Адмена прыгоннага права прывяла да рэзкага павелічэння класа царскіх чыноўнікаў. І ўсіх іх патрэбна было ўтрымліваць у асноўным хлебаробскай працай. Само ж чыноўніцтва зрабілася надта нахабным, стала займацца паборамі, не баялася адкрыта браць хабары. Як той станавы прыстаў Кручкоў з «Пінскай шляхты», які не саромеецца браць хабар, праводзіць адначасова «следства» і «суд» і з дапамогай пісарчука Пісулькіна абсурднымі штрафамі абірае запалоханую пінскую шляхту да ніткі.