Объяснение:
Структура организационно-правовых форм, предусмотренная ГК РФ
В Российской Федерации предпринимательская деятельность может осуществляться в двух предусмотренных ГК РФ организационных видах:
* индивидуальное предпринимательство, осуществляемое гражданином без образования юридического лица;
* предпринимательская деятельность, осуществляемая юридическими лицами (предприятиями различных организационно-правовых форм). Выбор конкретной организационно-правовой формы предприятия, имеющего статус коммерческой организации, определяется рядом следующих факторов и обстоятельств:
* порядком и мерой участия учредителей и собственников имущества в распределении прибыли;
* принципами формирования имущества предприятия;
* мерой ответственности учредителей по обязательствам предприятия;
* особыми требованиями, устанавливаемыми ГК РФ и другими законодательными актами и предъявляемыми к той или иной организационно-правовой форме;
* формой собственности имущества предприятия. Субъектами права собственности в РФ являются граждане, юридические лица, государство (Российская Федерация), субъекты Федерации (республики, края, области), муниципальные образования. Используя свою (частную) собственность, группа граждан самостоятельно или совместно с юридическими лицами могут организовывать такие коммерческие организации с долевой формой собственности, как:
* хозяйственные товарищества;
* хозяйственные общества;
* производственные кооперативы;
* право хозяйственного ведения;
* право оперативного управления. В российской практике промышленного предпринимательства эта организационно-правовая форма практически не нашла своего применения ввиду ряда обстоятельств, основными из которых являются:
* в условиях, когда каждый участник такого товарищества имеет право заниматься наравне с другими своей предпринимательской деятельностью, что может привести к возникновению нежелательной конкуренции и как результат -- к распаду организации;
* полная и неограниченная имущественная ответственность участников данного вида товарищества в случае банкротства не только своим вкладом, но и личным имуществом.
Хозяйственные общества -- это коммерческие организации с разделенным, как и в хозяйственных товариществах, на доли учредителей капиталом, которые могут создаваться в следующих формах:
* общество с ограниченной ответственностью (ООО);
* общество с дополнительной ответственностью (ОДО);
* акционерное общество (АО). Эта организационно-правовая форма предприятия является весьма распространенной в Российской Федерации, поскольку обладает рядом преимуществ, обусловленных присущим ООО особенностями. Наиболее важными из них являются:
* отсутствие ответственности всем своим имуществом по обязательствам общества;
* любой участник общества может быть исключен из числа его учредителей только по собственному желанию или по решению суда, что является достаточно весомой гарантией для предпринимателя;
* возможность свободного выхода каждого участника из состава общества с причитающейся ему долей в уставном капитале и стоимости части имущества ООО, пропорционально этой доле, включая долю прибыли, причитающейся ему по итогам работы этого общества;
* наличие реальной возможности выпускать облигации на сумму, не превышающую стоимость уставного капитала и величину обеспечения, предоставленного ООО для этих целей третьим лицом;
* прием новых членов такого общества возможен только с согласия всех его действующих членов, что обеспечивает гарантию появления среди членов общества нежелательных участников. В соответствии с «Законом о государственных и муниципальных предприятиях» устанавливает следующие виды унитарных предприятий:
1) унитарные предприятия, основанные на праве хозяйственного ведения: федеральное государственное предприятие;
2) государственное предприятие (государственное предприятие субъекта РФ);
3) муниципальное предприятие;
4) унитарные предприятия, основанные на праве оперативного управления: федеральное казенное предприятие;
5) казенное предприятие (казенное предприятие субъекта РФ);
6) муниципальное казенное предприятие.
Перечисленными шестью видами унитарных предприятий ограничиваются возможности участия государства и муниципальных образований в предпринимательской деятельности посредством создания данного вида юридических лиц -- коммерческих организаций.
XVIII ғасырдың екінші жартысындағы патша үкіметінің Кіші жүз бен Орта жүздегі саясаты
Объяснение:
XVIII ғасырдың екінші жартысындағы патша үкіметінің Кіші жүз бен Орта жүздегі саясаты
Хиуа хандығы
XVIII ғасырдың алғашқы жартысында қазақ қоғамының онсыз да ауыр жағдайын солтүстік-батыстан — башқұрттар мен Еділ қалмақтары, солтүстіктен — Сібір қазақтары, оңтүстіктен Қоқан және Хиуа хандықтары тарапынан төнген қауіп күрделендіре түсті.
Қазақ елінің халықаралық жағдайының шиеленісіне түсуі және ішкі ұлттық тұтастықтың болмауы Әбілқайыр бастаған саяси топтың Ресей империясының үкіметімен жақындасуына жол ашты. Бұл жағдай қазақ қоғамындағы саяси күштердің өзара алауыздығын тереңдете түсті.
Кіші жүзде өзара дүрдараз Әбілқайыр хан мен Батыр сұлтан билік жүргізсе, Орта жүзде Сәмеке мен Күшік хандар ресми хан саналғанымен, Барақ пен Әбілмәмбет сұлтандар да дербес билікті иемденді. Сәмеке мен Күшіктің билігі Ұлы жүздің бір бөлігіне де тарады. Олар өз кезегінде Жоңғарияға тәуелділікте болды. Ал Ұлы жүздің қалған бөлігінде Жолбарыс ханның билігі сақталды. Патша үкіметі қазақ билеушілерінің өзара алауыздығын шебер пайдаланып, әкімшілік және саяси шаралар арқылы батыс аудандарды отарлауын жеделдетті. Қазақ жерінің батыс бөлігі Ресей империясына іргелес орналасқан аймақ еді. Кіші жүздің бірінші болып Ресейге қосылуы мұнда, отарлық езгінің алғашқы ауыртпалығын да ала келді. Осыған байланысты Кіші жүз үнемі ұлт-азаттық қозғалыстың ошағына айналды.
XVIII ғасырдағы қазақ қоғамындағы билеуші топтардың арасындағы алауыздық 1748 жылы Әбілқайыр ханның өліміне әкелді. Бұл қазақ жүздерінің басын біріктіру мүмкіндігін әлсіретті. Әбілқайыр ханның орнына келген Нұралы ханның билігі енді Орта жүзге жүрмеді. Тіпті Кіші жүздің өзінде Әбілқайыр мұрагерлерінің жағдайы орнықты болмады. Нұралыны Кіші жүздің рубасылары түгелдей мойындаған жоқ.
Әбілқайыр хан
Сырдария төңірегіндегі, шекті руы Батыр сұлтанды хан сайлады. Нұралыны тек байұлы рулары қолдады. Нұралы өз жағдайының қиындығын жақсы түсінді, ендігі уақытта қолдауды рубасыларынан емес, патша үкіметі тарапынан іздей бастады. Кіші жүздегі нақты жағдайдың барысын бақылап отырған патша үкіметі де өз тарапынан Қазақ жүздерінің саяси жағынан нығаюына мүдделі болған жоқ. Орта жүздегі Абылай ықпалының арта түсуі, қазақтарға көрші башқұрт халқында азаттық күрестің өрістеуі патша үкіметінің отаршылдық мүдделеріне қайшы келеді.
1748 жылы патша үкіметі Нұралыға хан атағын бекітіп беріп, жылына 600 сом мемлекеттік жалақы белгіленген. Ол орыс мемлекетінен жалақы алатын шенеунікке айналды. Нұралы хан енді өзінің барлық іс-қимылдарын патша үкіметімен ақылдасып жүргізуге тиіс болды, оған Орынборға аманат жіберіп тұру міндеті жүктелді. Патша үкіметінің бұл шаралары Нұралыға деген сұлтан ақсүйектері мен рубасыларының қарсылығын одан әрі өршіте түсті. XVIII ғасырдың 40—60-жылдарында оңтүстік шекаралардағы жайылымдар үшін қарақалпақтар, түрікмендермен қақтығыстар да күшейе бастаған еді.
Қазақтардың Еділ мен Жайық арасындағы жерлер үшін торғауыт қалмақтарымен қарым-қатынасы нашарлай берді. Халықтарды бір-біріне айдап салу мақсатында патша үкіметі «ішкі жаққа» өткен қазақтарды тұтқындауға бұйрық берді. Осының бәрі Нұралы хандығында қысқы жайылымдар үшін жер тапшылығы дағдарысын туғызды.
Еділ
Патша үкіметінің Каспий теңізінің солтүстік-батыс өңіріндегі құнарлы да шұрайлы жерлерді орыс помещиктеріне бөліп беруі қазақтардың дәстүрлі жайылымдық жерлерін мейлінше тарылтты. Жайық бойын қуалай тұрғызылған бекіністер тізбегі — Ор шебі қазақтар тарапынан қарсылық тудырмай қоймады. Ор өзенінен әрі жалғасқан Сібір, Ащы шебі Ертіс шебімен қосылды. Ал бекіністерге қоныстандырылған орыс-қазақтар мен жерсіз орыс шаруаларының жергілікті қазақтардың жеріне көз салуы патша үкіметі езгісіне қарсы наразылықтың өрістеуіне негіз болды.
1742—1765 жылдардағы заң актілері бойынша казақтардың Еділ мен Жайық арасындағы, Есіл мен Тобылдың жоғары ағысындағы, Каспий теңізінің солтүстік жағалауы бойындағы жерлерде көшіп-қонуына тыйым салынды. Бұл жағдай казақтардың түпкілікті мүдделеріне қайшы келді. 1771 жылы Еділ мен Жайық арасындағы қалмақтардың біразы Жоңғарияға көшіп кеткеннен кейін де бұл жер қазақ әскерлеріне және мемлекеттік қорға берілді. Осылайша жер тапшылығы қазақ билеушілерінің арасындағы алауыздықты одан әрі ушықтыра түсті.
